شورش در شعر امل دنقل و نصرت رحمانی

شعر معاصر عربی و فارسی،فرآیندی است که می کوشد جایی برای بازتاب همه ی دغدغه های انسانی داشته باشد.عواطف،اهداف،پیروزمندی ها،ناکامی ها و همه ی مسائل انسانی،جایگاهی قابل توجه را در گستره ی آن دارا می باشند.
از جمله ی مسائل انسانی در عصر جدید،وجود محدودیت هایی است که انسان را از رسیدن به تعالی مورد نظر باز می دارد؛این محدودیت ها گاهی در شکل عناصری بروز میکنند که به شکل اعجاب انگیز خود را به زندگی انسان تحمیل کرده اند و شگفت تر این که انسان نیز به وجود آن ها عادت می کند اما در این بین جان های گرم و سرهای پرشوری،ظهور می یابند که بی محابا به استقبال این موانع سترگ می روند و به کارزار با آن ها می پردازند،از این خیلند امل دنقل مصری و نصرت رحمانی پارسی گو.
این نوشته برآن است تا ضمن ارائه ی نمایی کلی از پدیده ی شورش در شعر دو شاعر به مصادیق برجسته ی این محدودیت ها از قبیل خود،اجتماع،زمان و دنیای جدید پرداخته فصل مشترک رویارویی دو شاعر را با آن ها به نمایش گذارد.
نتیجه ی حاصله از پژوهش نشان از آن دارد که وجود انگیزه های مشترک در حوزه ی دو زبان،باعث شکل گیری تقابل همسان دنقل و رحمانی با محدودیت ها گردیده است.