نوآوری در فلسفه و فلسفه نوآوری

پیدایش و رشد هر علمی در گرو خلاقیت و نوآوری است. فلسفه، که حاصل تاملات عقلانی درباره پرسش های بنیادی و نهایی در هر موضوعی است، یکی از عرصه هایی است که ضرورت دارد درباره تحول و نوآوری در آن بیندیشیم. مراد از نوآوری، برداشتن قدم نظری جدیدی است که به پیشرفت، گسترش و تعمیق یک علم یا پیدایش یک شاخه علمی کمک کند. فلسفه نیز همچون دیگر حوزه های تفکر بشری با نوآوری ظهور و توسعه یافته است؛ اما نگاهی به تاریخ فلسفه نشان می دهد که این حوزه در مقاطعی از تاریخش دچار گونه ای رکود شده است. تامل در پرسش هایی که در این زمینه مطرح اند، می تواند راهگشا باشد. برخی از این پرسش ها بدین قرارند: آیا نوآوری در فلسفه ممکن است؟ چگونه می توان در فلسفه نوآوری کرد و راهکارهای آن چیست؟ عوامل و موانع نوآوری کدام اند؟ چه شیوه ای از آموزش و پژوهش در فلسفه می تواند به نوآوری بینجامد؟ چه دانش هایی به نوآوری در فلسفه کمک می کنند؟ آیا هر نوآوری ای مطلوب است؟ آیا اعتقاد به نوآوری با شکاکیت و نسبیت در معرفت تلازم دارد؟ آیا فلسفه معاصر اسلامی در مسیر نوآوری است؟
مقاله پیش رو تاملاتی درباره این گونه پرسش هاست، که در آن ضرورت نوآوری، قلمرو آن، زمینه ها و موانع آن و عناصری که توجه به آنها در آموزش و پژوهش فلسفی می تواند به نوآوری بینجامد، کانون تامل قرار گرفته است.