عکس العمل بنیه و سختی بذر دو گونه یونجه یکساله به تنش خشکی و محلول پاشی ریزمغذی های آهن و روی

به منظور بررسی اثر تنش خشکی و محلول پاشی آهن و روی بر دو گونه یونجه یک ساله(Medicago. polymorpha cv Serena و (Medicago. scutellata cv Comertial)‎، آزمایش مزرعه ای به صورت اسپلیت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار اجراء گردید. تیمار های محلول پاشی شامل:آب مقطر (تیمار شاهد)، آهن از منبع کلات آهن، روی از منبع کلات روی و آهن+ روی و تیمارهای تنش خشکی شامل: 1- تیمار شاهد (بدون تنش 412 میلی متر) 2- قطع آبیاری در مرحله 50 درصد گل دهی (198 میلی متر) 3- قطع آبیاری از رسیدگی اولین غلاف از پایین (358 میلی متر) و 4- قطع آبیاری 10 روز قبل از گل دهی (124 میلی متر) در نظر گرفته شدند. تیمارهای خشکی با استفاده از پلی اتیلن گلیکول(PEG-6000) با پتانسیل های اسمزی 3-، 6- و 9- بار پلی اتیلن گلیکول و آب مقطر(تیمارشاهد) جهت برآورد مقاومت گیاهچه ها در برابر تنش خشکی مورد استفاده قرار گرفتند. نتایج آزمون های آزمایشگاهی نشان داد که میزان آهن بذر در تیمار محلول پاشی آهن و آهن + روی بترتیب 68 و 13 درصد نسبت به تیمار شاهد افزایش یافت. میزان آهن بذر گونه اسکوتلاتا 181 میلی گرم در کیلوگرم کمتر از گونه پلی مورفا و مقدار روی بذر 10 درصد بیشتر از گونه پلی مورفا بود. همبستگی منفی و معنی داری بین روی و آهن در بذر (** 62‎/0r=-) حاصل گردید. برهمکنش گونه و محلول پاشی در سطوح مختلف تنش خشکی نشان داد که مقدارآهن بذر در گونه اسکوتلاتا درتیمارهای 2، 3 و 4 تنش خشکی، به ترتیب 8، 6 و 33 درصد نسبت به شاهد افزایش یافت. درصد سختی بذر در تیمارهای 2، 3 و 4 تنش خشکی در مزرعه، بترتیب در تیمارهای محلول پاشی روی، آهن + روی و آهن + روی 28، 30 و 22 درصد برآورد گردید. میزان رشد گیاهچه با افزایش پتانسیل اسمزی از 3- نسبت به تیمار 9- بار تحت شرایط تیمار محلول پاشی آهن + روی تولید شده بودند نسبت به بذرهای تولید شده ذر شرایط تیمار شاهد 5‎/0 تا 15 برابر افزایش یافت.