سیمای زن در کلیله و دمنه

اگر نظری گذرا به درون مایه آثار کهن ادب فارسی، به ویژه کتاب «کلیله و دمنه بهرامشاهی» بیفکنیم، ملاحظه خواهیم کرد که علی رغم توجهی که اسلام به زن مبذول داشته و با عقاید و اندیشه های خرافی عصر جاهلیت مبارزه کرده است، متاسفانه پس از گذشت قرن ها از نزول «قرآن»، در این متون، نوعی بدبینی افراطی و غیر منصفانه نسبت به زنان مشاهده می شود. ولی گاه علی رغم این بدبینی، درونمایه برخی حکایات، گویای نگرشی مثبت به زن در خردورزی، سیاست، اخلاق و مهرورزی است.
در این مقاله، با توجه به اوضاع نابه سامان سیاسی و اجتماعی روزگار غزنویان، نگارندگان کوشیده اند تا با تحلیل و بررسی حکایت های «کلیله و دمنه»، تصویری جامع از وضعیت زن در قرن ششم هجری، ترسیم کنند و بازتاب افکار و اندیشه های «نصرالله منشی» را در این خصوص، از خلال حکایت ها، مورد تامل و بررسی قرار دهند.