ارتباط نوع شغل و بخش محل خدمت پرسنل پرستاری با فراوانی اختلالات اسکلتی عضلانی

اختلالات اسکلتی عضلانی شایع ترین عامل غیبت از کار و اختلال عملکرد کارکنان در محیط های شغلی به حساب می آید. این مطالعه با هدف بررسی ارتباط نوع شغل و بخش محل خدمت با میزان فراوانی اختلالات اسکلتی عضلانی در پرسنل پرستاری انجام شد.
در یک مطالعه مقطعی در دو بیمارستان در تهران، 477 نفر از پرسنل پرستاری شامل پرستاران، بهیاران و تکنسین ها وارد مطالعه شدند. بخش های بیمارستانی در پنج گروه شامل بخش های داخلی، جراحی، اطفال، اتاق عمل و «اورژانس و»ICU دسته بندی شدند. فراوانی اختلالات اسکلتی عضلانی در طی یک سال گذشته با پرسشنامه نوردیک (The Nordic Musculoskeletal Questionnaire) بررسی شد. فراوانی اختلالات اسکلتی عضلانی در بین رده های شغلی و بخش های بیمارستانی با هم مقایسه گردید و برای بررسی بیشتر از آنالیز رگرسیون همراه با تعدیل عوامل مخدوش گر استفاده شد. شغل پرستاری و بخش جراحی به عنوان گروه مرجع برای آنالیز در نظر گرفته شدند.
اختلالات کمر با شیوع 8/56 درصد شایع ترین اختلال بود. کار در بخش اطفال با افزایش معناداری در میزان اختلالات کمر (014/0 = p) و زانو نسبت به گروه مرجع با Odds Ratio (OR) به ترتیب 43/3 و 94/2 همراه بود. کار در بخش اورژانس و ICU نیز با OR 05/2 با اختلالات پشت ارتباط داشت (021/0 = p). از نظر نوع شغل اختلالات زانو در بهیاران کمتر از پرستاران بود (039/0 = p) و در بقیه موارد ارتباط معناداری یافت نشد. سابقه کاری بیشتر از هفت سال و همچنین شیفت کاری و جنس زن با اختلالات کمر، پشت و زانو ارتباط داشتند.
نتایج این مطالعه نشان می دهد کار در بخش اطفال و«اورژانس و ICU» ممکن است با افزایش فراوانی اختلالات اسکلتی عضلانی مرتبط باشند. توجه به گروه های خطر و برنامه ریزی متناسب با بخش های مختلف جهت کاهش این اختلالات توصیه می گردد.