اقتراحی(پیشنهادی) در متافیزیک هوش معنوی در اسلام

هوش و معنویت و به تبع آن دو، هوش معنوی(S.Q)، تعاریف مختلفی دارند. هوش عبارت است از مجموعه توانایی های فرد که براساس نظام ارزشی مقبول، در جهت حل مسئله و سازگاری با محیط به کار گرفته می شود. معنویت عبارت است از به جریان انداختن قواعد کلی متعالی در جهت تعالی بخشی فرونفس به سطح نفس، و نفس به سمت فرانفس، و نیز سوق دادن آلی(ابزاری) به سمت عالی، و زمانیات (نسبت امر متغیر به یک متغیر دیگر) به سطح دهریت (نسبت متغیر به ثابت) و در نهایت، سرمدیت (نسبت ثابت به ثابت). هوش معنوی عبارت است از توانایی به جریان انداختن قوانین قدسی در جهت حل مسئله، ایجاد، ترمیم و سازگاری دوسویه خود با محیط، مطابق نظام ارزشی مقبول در جهت تعالی بخشی آن دو (خود و محیط).
مهارت عبور، ذکر، احسان، رویت وحدت در عین کثرت، درک حضور و سیطره موجود متعالی در عالم، هویت و معنابخشی به خود و جهان، تعالی آلیات، ادراک حاق واقع و صیرورت فراروشی، ازجمله صفات هوشمند معنوی در اسلام است.
درک واقع، طمانینه و معنادار دیدن مجموعه هستی نیز ازجمله پیامدهای هوش معنوی است.