فراوانی ژن های کدکننده ی آنزیم های بتالاکتامازی AmpC با واسطه ی پلاسمید در ایزوله های بالینی کلبسیلا پنومونیه

آنزیم های بتالاکتامازی یکی از مهم ترین عوامل در به وجود آوردن مقاومت آنتی بیوتیکی در میان باکتری های گرم منفی می باشند. این مطالعه به منظور تعیین الگوی حساسیت آنتی بیوتیکی و بررسی فراوانی ژن های بتالاکتامازی Ampc در ایزوله های بالینی کلبسیلا پنومونیه صورت پذیرفت.
100 ایزوله ی کلبسیلا پنومونیه از نمونه های بالینی مختلف بیمارستان ولیعصر اراک جمع آوری شدند و توسط آزمایش های بیوشیمیایی استاندارد تعیین هویت شدند. الگوی حساسیت آنتی بیوتیکی با استفاده از روش دیسک دیفیوژن مطابق با دستورالعمل های CLSI (Clinical and Laboratory Standards Institute) تعیین گردید. ژن های پلاسمیدی AmpC با استفاده از روش PCR در ایزوله ها شناسایی شدند.
بیشترین مقاومت آنتی بیوتیکی مربوط به آنتی بیوتیک های ریفامپین و اریترومایسین بود (90 درصد)، در حالی که کمترین مقاومت آنتی بیوتیکی مربوط به آنتی بیوتیک های ایمی پنم (8 درصد) و کلیستین (صفر درصد) بود. از 100 ایزوله ی کلبسیلا پنومونیه 19 ایزوله (19 درصد) دارای ژن های بتالاکتامازی AmpC بودند. 7 ایزوله (7 درصد) دارای ژن های خانواده ی MOX، 8 ایزوله (8 درصد) دارای ژن های خانواده ی CIT، سه ایزوله (3 درصد) دارای ژن های خانواده ی DHA و یک ایزوله (1 درصد) نیز دارای ژن های خانواده ی EBC بودند در حالی که ژن های خانواده ی ACC و FOX در هیچ کدام از ایزوله ها یافت نگردید.
این مطالعه اولین گزارش از وجود بتالاکتامازهای AmpC از دسته ی MOX در کلبسیلا پنومونیه در ایران بوده است. شیوع بالای ایزوله های تولیدکننده ی بتالاکتامازهای AmpC در بیمارستان مرکزی اراک، مقاومت آنتی بیوتیکی را تبدیل به نگرانی بزرگی کرده است. از این رو باید در سیاست های تجویز آنتی بیوتیکی و کنترل عفونت ها تجدید نظر حاصل گردد.