بررسی و مقایسه ی تعداد سلول های گانگلیونی در ضخامت جدار روده ی بزرگ انسان به دو روش برش مقطعی نمونه و خرد کردن نمونه ی تمام ضخامت روده ی بزرگ

برای تشخیصی هیرشپرونگ روش هایی مانند بیوپسی که به مشاهده ی گانگلیون در نمونه می پردازند، ارزشمند هستند. تاکنون مطالعه ای بر روی هموژناسیون یا همگن سازی بافت جهت تشخیص هیرشپرونگ گزارش نشده است. هدف از این مطالعه مقایسه ی همگن سازی نمونه از طریق خرد کردن آن نسبت به مطالعه ی برش های متعدد از نمونه و تعیین احتمال خطا در شمارش سلولی و نیز احتمال پیدایش گانگلیون بود.
این مطالعه از نوع مقطعی بود که در سال 1391 انجام شد. در این مطالعه یک قطعه ی سالم از روده ی بزرگ بیماران کولکتومی شده با تشخیص کارسینوما، جدا شد. سپس 25 برش به طول یک سانتی متر تهیه شد و در فرمالین قرار گرفت. هم زمان 25 برش دیگر به طول یک سانتی متر از همان روده تهیه گردید و با تیغ بیستوری خرد شد و بر روی کاغذ صافی در فرمالین قرار گرفت. لام های روش برش مقطعی و لام های حاصل از روش خرد کردن نمونه که کدهای متفاوتی داشتند توسط پاتولوژیست از نظر تعداد سلول گانگلیونی بررسی شدند. داده ها توسط آزمون های آماری 2χ و Student-t آنالیز شد.
دراین مطالعه 50 نمونه انتخاب شد و هر نمونه به دو دسته تقسیم شد. دسته ی اول به صورت مقطعی و دسته ی دوم به روش خرد کردن تحت شمارش سلولی قرار گرفتند. میانگین تعداد سلول های مشاهده شده در برش مقطعی 8/11 ± 96/33 و در روش خرد کردن 9/16 ± 64/25 عدد بود. این تفاوت از نظر آماری معنی دار بود (049/0 = P).
با توجه به وجود تفاوت معنی دار بین دو روش خرد کردن و برش مقطعی، در صورتی که نمونه های اخذشده از روده ابتدا خرد شوند و سپس رنگ آمیزی گردند، امکان شناسایی سلول های گانگلیونی امکان پذیرتر خواهد بود و روش خرد کردن نسبت به روش برش مقطعی ارجحیت دارد.