کاهش لانه گزینی و بروز ژنهای اینگرین بلاستوسیست موش در اثر تحریک تخمک گذاری با گنادوتروپین اگزوژن

لانه گزینی یک فرایند پیچیده و حیاتی است که در آن تروفوکتودرم به سطح سلول اپی تلیال رحم توسط مولکول های اتصال سلولی مثل اینتگرین ها اتصال می یابد. اینتگرین ها رسپتورهای گلیکوپروتئینی هترودایمریک داخل غشایی هستند که باعث تنظیم اینتراکشن سلول ها با ماتریکس خارج سلولی می شوند. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر تحریک تخمک گذاری بر بیان اینتگرین های α4، αv، β1و β3 در بلاستوسیست موش در زمان لانه گزینی بود.
در این مطالعه موش ها به دو گروه کنترل و تحریک تخمک گذاری تقسیم شدند. موش های گروه تحریک تخمک گذاری در ابتدا PMSG و 48 ساعت پس از آن HCG دریافت کردند و پس از قرار دادن در کنار موش های نر، در صبح روز پنجم کشته شدند. در ابتدا سطح سرمی استروژن و پروژسترون آن ها اندازه گیری شد و سپس شاخ رحمی آن ها با PBS+BSA فلاش داده شد، سپس بلاستوسیست های جمع آوری شده به منظور بیان اینتگرین های α4، αv، β1و β3در سطح بلاستوسیست آن ها توسط Real time RT-PCR مورد ارزیابی قرار گرفتند.
نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد که بیان اینتگرین های αv، β1و β3در بلاستوسیست موش در گروه تحریک تخمک گذاری به طور معنی دار در مقایسه با گروه کنترل کاهش داشت و بیشترین سطح بروز ملکول اینتگرین مربوط به β1 بود (5 /0 p ≤).
نتیجه گیری و بحث: در مجموع تحقیق حاضر نشان داد که هورمون های محرک تخمک گذاری PMSG و HCG باعث کاهش بیان اینتگرین های αv، β1و β3در بلاستوسیست موش در زمان لانه گزینی شوند و به نظر می رسد می توانند از این طریق باعث تغییر در میزان لانه گزینی جنین شوند.