تجلی نوشتار زنانه در کتاب دا

نوشتار زنانه از نیمه دوم قرن بیستم، به عنوان یکی از شاخه های نقد فمنیستی مطرح شد. طرف داران این نظریه در آغاز، با تاسی از اندیشه های متعصبانه این جنبش، نوشتار زنان را در مقایسه با کلام مردان، از منظر تضاد بررسی کردند و در پی آن بودند که زبانی ویژه زنان خلق کنند؛ پس از آن، با کم رنگ شدن تعصب ها و رد نظریه نخست، این ویژگی ها از منظر تفاوت بررسی شد. از این نظر، زنان به دلیل روحیات و احساسات خاص خود، دارای زبانی با ویژگی هایی هستند که در کلام جنس مخالف دیده نمی شود و یا کمتر مجال ظهور می یابد. نظریه پردازان این حوزه، با بررسی انواع مختلف آثار زنان، به ویژه در ادبیات و از منظر واژگان، جمله ها و موضوعات، این تفاوت ها را بیان کردند. کتاب دا که در سال های اخیر، در نوع ادبی خاطره- داستان و در حوزه ادبیات دفاع مقدس نگاشته شده، از جمله آثاری است که به سبب دارا بودن راوی و نگارنده زن، از این ویژگی ها بهره مند است. در این مقاله، بر آنیم که با بیان مهم ترین این مولفه ها، کار کرد آن ها را در کتاب دا نشان دهیم و اثبات کنیم که اگر چه نقل خاطره های حول محور جنگ سبب شده است از حضور این ویژگی ها در اثر کاسته شود، همواره با اثری سر و کار داریم که نوشتار زنانه را در ذهن تداعی می کند.