سنگ شناسی و ژئوشیمی گرانیتوئیدهای سیاه منصور شمال شرق میانه (شمال غرب ایران)

منطقه ی سیاه منصور در شمال شرقی شهرستان میانه واقع شده است. برونزد انواع سنگ های آذرین در منطقه عبارتند از سنگ های آتشفشانی ائوسن تا میوسن با ترکیب بازالت، آندزیت، ریوداسیت، ریولیت و سنگ های گرانیتوئیدی و دیوریتی. سنگ های گرانیتوئیدی عبارتند از انواع مختلف موسکوویت گرانیت و گرانیت - گرانودیوریت. سنگ های موسکوویت گرانیت به طور محدود به صورت دایک های لویکوگرانیتی داخل سنگ های دگرگون مشاهده می شوند که بر این اساس تشکیل موسکوویت گرانیت ها در ارتباط با دگرگونی های همراه به سن پرکامبرین(؟) و یا سیمیرین پیشین (؟) بسیار محتمل به نظر می رسد. برونزد سنگ های گرانیت و گرانودیوریت به صورت استوک نسبتا کوچک مشاهده می شود که نهشته های رسوبی- آتشفشانی کرتاسه فوقانی و ائوسن را قطع کرده اند. موسکوویت گرانیت ها و گرانیت ها از نظر شاخص اشباع از آلومین به ترتیب در گستره ی پرآلومینوس و شبه رخشان تا پرآلومینوس قرار می گیرند. سری ماگمایی موسکوویت گرانیت ها و گرانیت – گرانودیوریت ها به ترتیب آهکی- قلیایی و قلیایی می باشد. بر اساس بررسی های کانی شناسی و شواهد ژئوشیمیایی، سنگ های موسکوویت گرانیت از نوع S و گرانیت – گرانودیوریت ها از نوع A (زیر گروه A1) هستند. خاستگاه ماگمایی و جایگاه زمین ساختی گرانیت ها – گرانودیوریت ها از نوع غیر کوهزایی و درون صفحه ای با خاستگاه گوشته ای بوده ولی محیط جای گیری سنگ های موسکوویت گرانیت به انواع Syn-COLG وابسته است. بررسی نمودارهایREE در گرانیت ها و گرانودیوریت ها نشانگر غنی شدگی شدید از LREE نسبت به HREE است که احتمالا تشکیل این سنگ ها از یک خاستگاه غنی شده را نشان می دهد. ضمن اینکه آلایش پوسته ای یا فرایند جدایش بلوری نیز می تواند در غنی شدگیLREE نقش موثری داشته باشد. مقادیر LREE و HREE در نمونه های موسکوویت گرانیتی نزدیک به هم بوده و تغییرات قابل ملاحظه ای را در نمودارهای REE نشان نمی دهند. بررسی نمودارهای عنکبوتی برای انواع گرانیتوئیدهای نوع A و نوع S، دخالت خاستگاه پوسته ای در ژنز این سنگ ها را پیشنهاد می کنند.