مقایسه سبک اسناد و تاب آوری در بین دانش آموزان آسیب دیده و عادی

هدف پژوهش حاضر بررسی مقایسه سبک اسنادی و تاب آوری در بین دانش آموزان آسیب دیده و دانش آموزان عادی بود. روش پژوهش حاضر علی مقایسه ای بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل کلیه دانش آموزان آسیب دیده و عادی در دامنه سنی 15 تا 19 ساله شهر ساری و قائم شهر بود. 120 دانش آموز (60 دانش آموز آسیب دیده و 60 دانش آموز عادی) از مدارس ساری و قائم شهر به عنوان نمونه انتخاب شدند. از شرکت کنندگان خواسته شد که پرسشنامه سبک اسناد (ASQ) و مقیاس تاب آوری کانرو و دیوید سون ((CD-RTS9 را تکمیل کنند. داده ها به وسیله آمار توصیفی میانگین، انحراف معیار و استنباطی شامل تحلیل واریانس چند متغیره، ضریب همبستگی و رگرسیون چند متغییری تحلیل شدند. خلاصه نتایج تحلیل واریانس نشان داد که دانش آموزان معلول (نابینا و حرکتی) در مولفه های اسناد درونی- بیرونی ناخوشایند، اسناد موقت- پایدار ناخوشایند، اسنادکلی- اختصاصی ناخوشایند، و تاب آوری با دانش آموزان عادی تفاوت معنی دار داشتند، که نشان دهنده سبک اسناد بدبینانه تر این گروه می باشد. همبستگی مثبتی بین سبک اسناد با تاب آوری وجود دارد و نتایج تحلیل رگرسیون نشان می دهد که مولفه های سبک اسناد توان پیش بینی تاب آوری را دارد (01/0>p). بر مبنای نتایج این پژوهش می توان به متخصصان تعلیم و تربیت پیشنهاد کرد که اقدام به تدوین و اجرای برنامه های درمانی ترکیبی برای دانش آموزان معلول نابینا/حرکتی همراه با اختلال های هیجانی کنند.