بررسی کارایی یک ساله فیستول های شریانی- وریدی و فاکتورهای پیش بینی کننده آن در بیماران مبتلا به نارسایی مزمن کلیه

استفاده از فیستول شریانی- وریدی باعث پیشرفت های بزرگی در اداره بیماران نیازمند به دیالیز مکرر شده است. با توجه به محدودیت محل های ایجاد این فیستول ها در هر فرد و برای جلوگیری از صرف هزینه ها و مراجعات مکرر بیمارستانی، میزان کارآیی فیستول های شریانی- وریدی و شناخت عوامل موثر بر آن از اهمیت زیادی برخوردار است.
در یک بررسی 5 ساله 72 بیمار مبتلا به نارسایی مزمن کلیه که مورد عمل جراحی فیستول شریانی- وریدی برای همودیالیز قرار گرفته بودند، به مدت یک سال پیگیری شدند. مدت کارکرد هر فیستول برحسب ماه، محل فیستول، نوع آناستوموز، مدت نارسایی کلیه، سابقه دیابت، هیپرتانسیون و سابقه کاتتر موقتی برای همودیالیز، سن و جنس مشخص گردید و اطلاعات با استفاده از مدل های رگرسیون مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
مطالعه نشان داد که کارآیی یکساله فیستول های شریانی- وریدی 6/80 درصد بوده و در صورت سن بالای 65 سال، سابقه نارسایی مزمن کلیه بیش از 20 ماه و فیستول در ناحیه مچ، کارآیی یک ساله به طور معنی داری پایین تر است (001/0، 002/0، 031/0 =p). به علاوه فاکتورهای جنس، سابقه دیابت، سابقه هیپرتانسیون، سابقه کاتتر موقتی برای همودیالیز تاثیر قابل توجهی بر میزان کارآیی یک ساله ندارند.
با توجه به کارآیی بالای فیستول های شریانی- وریدی هنوز این فیستول ها بهترین راه دستیابی عروقی جهت همودیالیز مکرر می باشند و در صورت سن بالای 65 سال و یا سابقه طولانی نارسایی مزمن کلیه بهتر است از ابتدا فیستول در ناحیه کوبیتال گذاشته شود. علاوه بر آن با توجه به اثر نارسایی مزمن کلیه طولانی مدت، بر میزان کارآیی فیستول، بهتر است در نارسایی مزمن کلیه برای گذاشتن فیستول سریع تر تصمیم گیری و اقدام شود.