مناسبات سیاسی ایران و ترکیه، 1304 -1297ش./1925-1919م.

ایران و عثمانی پس از پایان جنگ جهانی اول با مجموعه ای از مشکلات داخلی و تهدیدات خارجی دست به گریبان بودند. تصمیم قدرت های بین المللی برای باز تعریف نقشه سیاسی خاورمیانه و تلاش نمایندگان گروه های قومی و مذهبی بی دولت برای بهره گیری از این فرصت، حکومت های ایران و عثمانی را با چالش هایی جدی مواجه ساخت. شمال غربی ایران و شرق آناطولی از جمله عرصه های بروز این چالش بود. با تحکیم موقعیت ملی گرایان ترک در آناطولی، دولتمردان ایران و در راس آنها احمد قوام درصدد تعامل با حکومت آنکارا برآمدند. در برهه سرنوشت ساز سال های 1925- 1919 م. که به استقرار حکومت های جدید در ایران و ترکیه انجامید، روابط تهران و آنکارا متاثر از مساله کرد و همچنین نگرانی ایران از تبلیغات پان ترکیستی در ایالت آذربایجان بود. مناسبات ایران و ترکیه در دوران نخست وزیری رضاخان و سپس در دوران سلطنت او نیز همچنان متاثر از این مسائل باقی ماند.