عوامل خانوادگی مرتبط با کودک آزاری (آموزش و پرورش منطقه 15)

طرح مساله: دراین پژوهش عمده ترین عوامل خانوادگی مرتبط با کودک آزاری به منظور ارائه راهکارهای علمی و کاربردی به خانواده ها و مسوولان، جهت پیشگیری و کنترل این آسیب اجتماعی پنهان، مورد بررسی قرار گرفته است.
پژوهش حاضر، از نوع مورد شاهدی است. جامعه آماری، کلیه والدین دارای فرزند محصل در یکی از مدارس مقطع راهنمایی منطقه 15 آموزش و پرورش شهر تهران می باشد. روش نمونه گیری، خوشه ایچند مرحله ای است. نمونه پژوهش را دو گروه والدین آزار گر(گروه مورد) و غیر آزار گر(گروه شاهد) تشکیل می دهد. برای گردآوری اطلاعات از روش مصاحبه منظم و پرسشنامه استفاده شد.
تجربه خشونت در خانواده خاستگاه، تعارض بین والدین، انزوای اجتماعی والدین و بعد خانوار در گروه والدین آزار گر به مراتب بیش از والدین غیر آزارگر است اما آگاهی از ویژگی های دوران رشد کودک و دسترسی به حمایت های اجتماعی والدین آزار رسان، کمتر از گروه مقایسه است و این تفاوتها از نظر آماری معنادار می باشد. از نظر متغیرهای اعتماد به نفس والدین و طبقه اجتماعی خانواده، تفاوت معناداری بین دو گروه مشاهده نگردید. آگاهی والدین از ویژگی های دوران رشد کودک و دسترسی به حمایت های اجتماعی با اعمال خشونت آنها علیه کودکان، رابطه معکوس دارد و تجربه خشونت والدین در خانواده خاستگاه، انزوای اجتماعی والدین، تعارضات و اختلافات زناشویی و بعد خانوار با آزار کودکان توسط والدین رابطه مستقیم دارد. پیشگیری از این آسیب اجتماعی نیازمند ارتقای آگاهی والدین، آموزش مهارت های فرزند پروری، شناسایی و حمایت از خانواده های در معرض آسیب است.