مقایسه سلامت روان سالمندان کم شنوای دارای سمعک و بدون سمعک در اهواز سال 1391

کاهش شنوایی می تواند بر سلامت افراد تاثیر گذاشته، موجب ضعف خودباوری، زودرنجی، انزواطلبی، ناامیدی، افسردگی و اضطراب آنها شود. مطالعه حاضر با هدف بررسی مقایسه ای سلامت روانی در سالمندان کم شنوای با سمعک و بدون سمعک مراجعه کننده به بیمارستان امام خمینی(ره) اهواز صورت گرفته است.
این پژوهش یک مطالعه توصیفی- تحلیلی است که به صورت مورد شاهدی انجام شده است. جامعه پژوهش را 72 سالمند کم شنوای60 سال و بالاتر مراجعه کننده به بیمارستان امام خمینی(ره) اهواز تشکیل داده است. 36 نفر با سمعک و36 نفر بدون سمعک که هرگروه مشتمل بر 18زن و 18مرد بودند. ابزار جمع آوری داده ها، پرسشنامه سلامت عمومی 28 سوالی گلدبرگ (28- GHQ) دربرگیرنده سلامت روانی و چهار خرده مقیاس نشانه های جسمی، اضطراب، اختلال در کارکردهای اجتماعی و افسردگی بود. آزمون t مستقل برای تحلیل داده ها استفاده شد.
میانگین نمره سلامت روان درسالمندان کم شنوای بدون سمعک و دارای سمعک به ترتیب 48/13 و35/66 بود. آزمون t نشان داد اختلاف بین دو گروه معنی دار می باشد (0/001=p). میانگین نمره سلامت روان بین زنان و مردان دو گروه نیز تفاوت معناداری را نشان داد (0/049≥p). تفاوت میانگین خرده مقیاس های سلامت روانی درگروه های مورد بررسی از لحاظ آماری معنادار بود. بدین معنی که سالمندان کم شنوای بدون سمعک افسردگی، اضطراب، نشانه های جسمانی و اختلالات کارکرد اجتماعی بیشتری را تجربه می کنند (p≤0/003).
یافته های پژوهش نشان می دهد سالمندان کم شنوای دارای سمعک در مقایسه با افراد بدون سمعک از سلامت روانی بیشتری برخوردار هستند.