سرکوبگری تنها شیوه ی قدرت نیست: میشل فوکو و قدرت مولد

گفته می شود فوکو نظریه پردازی است که از آغاز کار خود به تحلیل گروه های سرکوب شده ای چون مجانین، بیماران، دانش آموزان، سربازان و زندانیان پرداخته است و در نهایت نظریه ای پیرامون قدرت ارائه کرده است که می کوشد قدرت خرد و مقاومت های موضعی علیه آن را بررسی کند. ما چنین خوانشی را خوانش قدرت-محور یا نظریه ی قدرت می نامیم چرا که از اساس دچار این اشتباه می شود که فوکو را نظریه پرداز قدرت بداند و نظریه ی او را به نوعی نظریه ی صوری یا جامعه شناسی سیاسی بدل کند که می توان از بخش های تاریخی آن چشم پوشی کرد. هدف این مقاله نشان دادن تمایز این دیدگاه با نظریات و انتقاداتی است که تلاش می کنند با در حاشیه قرار دادن بحث قدرت تفسیری رادیکال از آرای فوکو به دست دهند.