ارتباط میان شیوع پوسیدگی دندانی و پریودنتیت مزمن

پریودنتیت و پوسیدگی دندانی می توانند در یک سو و به صورت دو عامل همکار، معکوس یکدیگر و یا کاملا مستقل از هم عمل کنند. هدف از این مطالعه بدست آوردن رابطه بین این دو بیماری است و میزان شیوع پوسیدگی در بیماران پریودنتالی را مورد بررسی و مقایسه قرار می دهد.
این مطالعه به روش Cross sectional بر روی 180 نمونه در دو گروه پریودنتال و کنترل در طی سالهای 92-91 در دانشکده دندانپزشکی بابل انجام گرفته است. در این تحقیق 180 نمونه شامل 90 نمونه گروه پریودنتال (بیماران مبتلا به پریودنتیت مزمن) و 90 نمونه گروه کنترل که شامل افراد با لثه های سالم (عمق پاکت دندانی بین 3-2 میلی متر) می باشند در سنین بین 60-30 سال انتخاب شدند. اندازه گیریGI، BI، CAL و PPDبرای ارزیابی شدت بیماری پریودنتال استفاده شد. لثه های سالم، عمق پروپینگ کمتر از 3 میلی متر و mm 1 CAL<از ویژگی های بالینی برای گروه کنترل بود. بررسی کلینیکی با استفاده از پروب پریودنتالWilliams برای ارزیابی AL انجام شد. در گروه پریودنتیت مزمن، بیماران دارای GI≥1 و CAL≥1 بوده اند. ارزیابی وضعیت پوسیدگی بیماران با استفاده از رادیوگرافی بایت وینگ جهت تشخیص پوسیدگی های پروگزیمال، سوند و مشاهده مستقیم صورت گرفته است. 05/0 p≤معنی دار در نظر گرفته شد.
نتایج این مطالعه نشان می دهد که میانگین تعداد دندان های پوسیده و ترمیم شده (DFT)در گروه پریودنتال17/0±32/4 و در گروه سالم17/0±16/2 می باشد. DFTدر بیماران پریودنتال در گروه مردان 17/0±85/4 و در گروه زنان 17/0±3/4 می باشد، در حالیکه در افراد سالم در گروه مردان 17/0±54/2 و در گروه زنان17/0±25/2 می باشد. بنابراین میانگین DFT در گروه تست بیشتر از گروه کنترل می باشد.
بر اساس یافته های این مطالعه بیماران پریودنتال دارای پوسیدگی بیشتری نسبت به گروه سالم بوده اند.