اثر نمک بر رفتار ژل شدن داربست نانوکامپوزیتی تزریق پذیر بر پایه هیدروکسی پروپیل متیل سلولوز و نانوذرات هیدروکسی آپاتیت- تری کلسیم فسفات

ترکیبات سلولوزی پلیمرهای زیست سازگارند که در تهیه ژل های تزریق پذیر برای ترمیم بافت استخوان استفاده می شوند. هیدروژل های تهیه شده از این پلیمرها نیز به طور عمومی استحکام کافی را برای کاربرد در مهندسی بافت دارند. برای افزایش استحکام و نیز بهبود استخوان زایی این داربست ها از ترکیبات کلسیم فسفات استفاده می شود. در این مطالعه، از هیدروژل هیدروکسی پروپیل متیل سلولوز(HPMC) به عنوان ماتریس پلیمری و مواد معدنی کلسیم فسفاتی شامل β-تری کلسیم فسفات (β-TCP) و هیدروکسی آپاتیت (HAp) برای بهبود خواص هیدروژل استفاده شدند. β-تری کلسیم فسفات با شکل شناسی صفحه ای به روش رسوب گیری شیمیایی سنتز و با میکروسکوپی الکترونی پویشی تا یید شد. به علت بیشتربودن دمای تشکیل ژل هیدروکسی پروپیل متیل سلولوز نسبت به دمای بدن، از نمک سدیم سولفات (Na2SO4) در غلظت های مختلف برای تنظیم دمای تشکیل ژل استفاده شد. دمای ابری شدن نمونه ها با استفاده از طیف بینی UV/Vis و دمای ژل شدن آنها به روش رئومتری معین شدند. تزریق پذیری نمونه های حاوی مقادیر مختلفی از فاز معدنی نیز با استفاده از دستگاه آزمون عمومی اندازه گیری شد. نتایج نشان داد،به دلیل اثر هوفمیستر دمای ابری و ژل شدن نمونه ها با افزایش غلظت نمک کاهش می یابد. همچنین نتایج رئومتری نشان داد، β-تری کلسیم فسفات نسبت به هیدروکسی آپاتیت دمای تشکیل ژل را به طور موثرتری کاهش و نیز مدول و گرانروی را افزایش می دهد. هیدروژل های هیدروکسی پروپیل متیل سلولوز شامل نانوذرات تری کلسیم فسفات و هیدروکسی آپاتیت در دمای محیط تزریق پذیر بودند. با توجه به نتایج به دست آمده، هیدروژل های تهیه شده از ماتریس پلیمری هیدروکسی پروپیل متیل سلولوز و نانوذرات β-تری کلسیم فسفات و هیدروکسی آپاتیت می توانند انتخاب مناسبی برای داربست های تزریق پذیر به بدن باشند.