گزارش دو مورد درمان شیلوتوراکس مادرزادی با اکتریوتای

شیلوتوراکس مادرزادی به تجمع مایع لنفاتیک درون فضای پلور گفته می شود. مواردی که به درمان محافظه کارانه پاسخ نمی دهند، معمولا نیاز به جراحی دارند. اگرچه اکترئوتاید (آنالوگ سوماتواستاتین) به طور موفقیت آمیزی برای درمان شیلوتوراکس استفاده شده است، اما مکانیسم اثر آن کاملا مشخص نمی باشد و اعتقاد بر این است که از طریق کاهش جریان لنف احشایی اثر می کند.
معرفی بیمار: در این گزارش به معرفی دو مورد درمان شیلوتوراکس مادرزادی با اکترئوتاید که به درمان حمایتی (حمایت تغذیه ای و درناژ) پاسخ نداده بودند و به دلیل اجتناب سرویس جراحی از مداخله، با هدف کمک به بیمارانجام شده، پرداخته می شود. مورد اول یک شیرخوار50 روزه با ظاهر سندرم نونان و دیگری نوزادی 18 روزه مبتلا به شیلوتوراکس مادرزادی ایدیوپاتیک می باشد. درمان با بهبودی سریع علائم تنفسی در مدت کوتاهی از شروع مصرف اکترئوتاید همراه بود و بهبودی کامل علائم بالینی در شیرخوار اول 12 روز و در بیمار دوم 10 روز بعد از شروع درمان اتفاق افتاد. انفوزیون اکترئوتاید ابتدا با دوز mic.gr/kg/hr 3 شروع شد و روزانه mic.gr/kg/hr 1 افزوده شد و به حداکثر دوز mic.gr/kg/hr 8 رسید. در پیگیری 2 ماه بعد بیماران مشکلی نداشتند.
به نظر می رسد درمان با اکترئوتاید به صورت انفوزیون به عنوان روشی موثر و ایمن و جایگزین جراحی در درمان شیلوتوراکس مادرزادی مقاوم در نوزادان و شیرخواران قابل استفاده باشد. البته برای مشخص شدن نقش واقعی اکترئوتاید در درمان شیلوتوراکس مادرزادی نیاز به مطالعات بیشتری می باشد.