شواهد واجی برای گروه واژه بست در سلسله مراتب نوایی

زبان فارسی زبانی است با الگوی تکیه ثابت به طوری که تکیه واژگانی بر روی هجای آخر کلمه قرار می گیرد. وندهای تصریفی و اشتقاقی بعد از اضافه شدن به کلمه، بر تکیه کلمه تاثیرمی گذارند و تکیه کلمه را جذب می کنند. تنها موردی که از این قاعده تبعیت نمی کند پی بست هایی هستند که به میزبان خود اضافه می شوند. هدف از این مقاله ارائه شواهد واجی برای گنجاندن گروه واژه بست در نظام سلسله مراتب نوایی زبان فارسی امروز است. الگو های واجی که در تایید این ادعا استفاده شدند، فرایند حذف واکه پی بست در مرز تلاقی یک کلمه واجی و پی بست مختوم به واکه و گروه اضافه در گفتار محاوره ای است. نشان داده می شود که این الگوها در سطوح گروه واجی و کلمه واجی دیده نمی شود. همچنین مشاهده شد که الگوی آهنگ در کلماتی که دارای واژه بست هستند با الگوی آهنگ در کلماتی که همان واژه بست جزء ساخت واجی آنها محسوب می شود تفاوت ساختاری دارد.