تاویل و فهم شعر از نظر هرمنوتیک فلسفی

زبان در «هرمنوتیک فلسفی» جایگاه ویژه ای دارد. تجربه زندگی انسان، ساحتی از بودن در جهان است که تنها به واسطه «زبان» قابل شناسایی است. زبان واسطه ای است که «فهم» در آن تحقق می یابد. هر فهمی تاویل است و هر تاویلی در چارچوب زبان شکل می گیرد. از نظر گادامر، حقیقت امری است که در واقعه فهم بر ما آشکار می شود و این ظهور بیش از هرچیز، متکی بر حالت گشودگی و گفتگوگرانه است. رابطه زبان با هستی، رابطه ای آینه ای و انعکاسی است. زبان ذاتا ساختاری «تاملی» دارد و در بیان و گفتار به»وجود» این امکان را می دهد که خود را به ظهور رساند. از دیدگاه گادامر، شعر و تفکر همپای یکدیگرند. شعر ساحتی است که در آن تفکر، شاعرانه می شود. شاعر از راه همدلی و رهاشدگی شاعرانه، توانایی شنیدن ندای وجود را حاصل می کند و به ذات وجود نزدیک می شود. عنصر مشترک میان شاعر و متفکر، ضمن همدلی آنها با وجود، مشارکت ایشان در امر زبان است. آنها خود را در زبان منکشف می سازند. گویی هستی، فقط از راه زبان است که در تفکر شاعرانه و شعر متفکرانه خود را آشکار می کند. اما سخن بر این است که این ظهور چگونه اتفاق می-افتد؟ تاویل گر یا مفسر چطور می تواند به فهم شعر نزدیک شود؟ آیا فهم از طریق روش امکان پذیر است یا گادامر نحوه دیگری برای تاویل پیشنهاد می کند؟ این مقاله تلاش می کند به شرح دیدگاه گادامر در باب نسبت فهم و حقیقت، رابطه زبان و وجود و نیز رابطه شعر و تاویل آن بپردازد.