نقد و بررسی ساخته انگاری واقع با تکیه بر آرای پل بوقوسیان

در تصویر کلاسیک از معرفت سه مقوله «واقع» و بهتبع آن «صدق» و «توجیه» اموری مستقل از ذهن و ذهنیات فاعل شناسا محسوب می شوند. اما نسبی گرایان استقلال این امور را از ذهن و ذهنیات فاعل شناسا انکار می کنند و بر این باورند که هر سه مقوله، یا دستکم برخی از آنها با توجه به نیازها، ارزش ها و علائق اجتماعی شکل می گیرند و به بیان دیگر «برساخته اجتماعی» اند، درنتیجه معرفت مقوله ای نسبی است و از جامعه ای به جامعه ای و از جامعه ای در یک زمان به همان جامعه در زمان دیگر متفاوت است. حاصل این نوع نگرش به معرفت، نظریه ای است که امروزه با عنوان «نسیبی گرایی معرفت شناختی» معروف است. «پل بوقوسیان»، فیلسوف معاصر از ناقدان برجسته نسبی گرایی معرفت شناختی است. این مقاله با تکیه بر آرای پلبوقوسیان به بررسی و نقد نوعی از نسبی گرایی معرفت شناختی می پردازد که ناشی از «ساخته انگاری واقع» است و ضمن نشان دادن مخدوش بودن این نظریه می کوشد برخی آرای بوقوسیان در این زمینه را مورد بررسی و نقد قرار دهد.