تاثیر آموزش گروهی زوجین براساس رویکرد ارتباط درمانی برافزایش سازگاری زناشویی زنان شهر قم

ازدواج، یک نهاد اجتماعی است که پایه و اساس ارتباط انسانی را تشکیل می دهد. آن چه که در ازدواج مهم است سازگاری زناشویی و رضایت از ازدواج می باشد. سازگاری زناشویی وضعیتی است که در آن زن و شوهر در بیشتر مواقع، احساس ناشی از خوشبختی و رضایت از همدیگر دارند. سازگاری در ازدواج از طریق علاقه متقابل، مراقبت از یکدیگر، پذیرش، درک یکدیگر و ارضای نیازها ایجاد می شود. هدف این پژوهش تعیین میزان اثربخشی آموزش گروهی با استفاده از رویکرد ارتباط درمانی بر سازگاری زناشویی زنان شهر قم بوده است.
این پژوهش نیمه تجربی است و از روش پیش آزمون - پس آزمون با گروه کنترل استفاده شده است. جامعه آماری شامل کلیه زنان خود مراجعه کننده به مرکز مشاوره خانواده شهر قم در سال 90-91 بودند. روش نمونه گیری در این تحقیق از نوع نمونه گیری داوطلبانه است و60 نفر از زنان به صورت تصادفی در دو گروه کنترل و آزمایش قرار گرفتند. در این پژوهش به منظور جمع آوری اطلاعات از پرسش نامه ویژگی های دموگرافیک و مقیاس سازگاری زناشویی استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS با استفاده از روش های آمار توصیفی و تحلیلی (کوواریانس) استفاده شد.
نتایج پژوهش در تحلیل کوواریانس نشان داد رویکرد ارتیاط درمانی بر ابعاد رضایت زناشویی(05/0 P<، 01/3=F) همبستگی دونفره (P<0.05، F=13.26)، توافق دو نفری (P<0.05، F=2.62) و ابراز محبت (P<0.05، F=5.88) تاثیر معنی دار داشته است ولی در سازگاری زناشویی (P>0.05، F=2.04) تاثیرنداشته است.
با توجه به نقش و اهمیت ارتباطات در رابطه همسران، این رویکرد می تواند با برطرف کردن موانع باعث بهبود و ارتقاء سازگاری زناشویی شود.