اثر شدت های مختلف تمرین استقامتی بر میزان گلیکوژن عضله اسکلتی و کبد موش صحرایی نر

مطالعات نشان داده اند که متعاقب تمرین استقامتی ذخایر گلیکوژن عضله و کبد افزایش می یابد. به منظور بررسی اثر شدت های مختلف تمرین استقامتی بر میزان گلیکوژن عضله اسکلتی و کبد موش صحرایی تعداد40 سر موش صحرایی نر به طور تصادفی و مساوی به گروه های کنترل و تمرین با شدت های پایین، متوسط و بالا به ترتیب، 18، 26 و34 متر در دقیقه، تقسیم شدند. گروه های تمرین هر جلسه به مدت 60 دقیقه، 5 جلسه در هفته و 12 هفته در شدت های ذکرشده، روی تردمیل به تمرین پرداختند. نمونه گیری 36 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین، بعد از یک شب ناشتایی انجام و میزان گلیکوژن عضله دو قلو و کبد حیوانات به روش رنگ سنجی سنجیده شد. داده ها با استفاده از آنالیز واریانس یک طرفه تجزیه و تحلیل شد. نتایج به دست آمده، نشان داد که صرف نظر از شدت تمرین، سطح استراحتی گلیکوژن کبد موش ها بعد از تمرین نسبت به گروه کنترل، تغییر معناداری نداشت؛ اما میزان گلیکوژن عضله دو قلو در این موش ها پایین تر بوده است (P≤0.05) بین مقادیر استراحتی گلیکوژن کبدی گروه های مختلف تمرینی، تفاوت معناداری وجود نداشت؛ ولی سطح گلیکوژن عضله در شدت زیاد نسبت به شدت کم و گروه کنترل به طور معناداری پایین تر بود(P≤0.05). به نظر می رسد که تمرین استقامتی با شدت متوسط برای بازسازی ذخایر گلیکوژن عضله و کبد مناسب تر می باشد.