پاسخ برخی شاخص های عملکرد ریوی به یک جلسه فعالیت بی هوازی در هوای آلوده در مردان جوان

هدف تحقیق حاضر بررسی پاسخ شاخص های عملکرد ریوی به فعالیت بی هوازی در هوای آلوده بود.
در این تحقیق 20 مرد سالم (0/40±22/40 سال) به صورت تصادفی به دو گروه، تجربی (10نفر) و کنترل (10نفر) تقسیم شدند. گروه تجربی یک جلسه فعالیت بی هوازی را به مدت 21 دقیقه با توان 285 وات به صورت دوره های فعالیت 1 دقیقه ای و 2 دقیقه استراحت با 7 تکرار در هوای آلوده روی دوچرخه کارسنج انجام دادند. گروه کنترل همین جلسه فعالیت را در شرایط هوای سالم انجام دادند. آزمون عملکرد ریوی قبل، بلافاصله (پس آزمون اول) و 24 ساعت بعد (پس آزمون دوم) از اجرای هر فعالیت اجرا شد.
برای تجزیه و تحلیل داده ها از آنالیز واریانس با اندازه گیری های مکرر و t مستقل برای تعیین تفاوت بین گروه ها استفاده شد. نتایج نشان داد، فعالیت بی هوازی در هوای آلوده باعث کاهش معنادار FVC، 75 25 FEFدرصد (پس آزمون اول و دوم) و FEV1 (پس آزمون اول) در گروه تجربی می شود (p<0/05).
با توجه به مرور مطالعات گذشته در حالی که انجام فعالیت بدنی هوازی باعث کاهش شاخص های عملکرد ریوی می شود، به نظر می رسد فعالیت بی هوازی در هوای آلوده نیز باعث کاهش شاخص های عملکرد ریوی از جمله (FVC، %75 25FEF در پس آزمون اول و دوم و FEV1 فقط در پس آزمون اول) می شود.