تاثیر مصرف گلوکز بر مقادیر AGRP، انسولین و گلوکز پلاسما پس از یک وهله فعالیت دایرهای مقاومتی در کشتی گیران آزادکار جوان

AGRP، یک نرو پپتید مترشحه از هسته کمانی هیپوتالاموس است و نقش مهمی در تعادل انرژی، کنترل وزن و دریافت غذا ایفا می کند. گزارش شده است که شرایط منفی تعادل انرژی، موجب افزایش مقادیر AGRP می شود و با ایجاد شرایط مثبت تعادل انرژی (بازسازی منابع انرژی) متوقف می شود. هدف از اجرای این پژوهش، بررسی اثر مصرف قند خوراکی (گلوکز) پس از یک فعالیت دایره ای مقاومتی بر روی AGRP، انسولین و گلوکز پلاسماست.
مواد و برای این منظور 16 کشتی گیر آزادکار جوان (سن،22/29±0/9 وزن 75/45±12/9 و شاخص توده بدنیBMI 26/23±2/60) به طور تصادفی انتخاب شدند و مجددا به طور تصادفی به2 گروه قند (1 گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن، تعداد 8 نفر) و گروه آب) تعداد 8 نفر تقسیم شدند. از آزمودنی ها خواسته شد یک فعالیت دایره ای مبتنی بر فنون کشتی (WTBCE) را اجرا کنند. نمونه گیری خونی در سه مرحله، قبل، بلافاصله پس از فعالیت و 90 دقیقه پس از خوراندن محلول گلوکز انجام شد. جهت اندازه گیری AGRP پلاسما از کیت تجاری ELISA استفاده شد. داده ها با استفاده از روش آنالیز واریانس در اندازه گیری های مکرر و آزمون تعقیبی LSD در سطح معناداری P تفاوت معناداری در سطوح (AGRP (P<.001 و انسولین پلاسما (P<.001) هم در نقاط زمانی و هم بین گروه ها مشاهده گردید که این تغییرات در میزان گلوکز پلاسما فقط در نقاط زمانی معن ادار بوده است (P<.033)استفاده از تحلیل آماری نشان داد که گروه قند دارای سطوح AGRPپایین تر و انسولین بالاتری نسبت به گروه آب بوده است.
افزایش سطوح AGRP پلاسمایی بلافاصله بعد از فعالیت، حاکی از آن است که فعالیت حاد طراحی شده موجب تحلیل انرژی و ایجاد تعادل منفی انرژی شده است. هم چنین نشان داده شد که مصرف قند خوراکی موجب افزایش مقادیر گلوکز پلاسمایی و با افزایش رهایش انسولین توانسته ازدیاد سطوح AGRP ناشی از فعالیت شدید را مهار نماید. بنابراین شاید بتوان گفت که اثر اشتهاآوری پس از یک فعالیت شدید از طریق AGRP اعمال شده و بالارفت این پپتید برای بازسازی ذخایر از دست رفته انرژی ضروری می باشد.