بررسی میزان هم دلی دانشجویان دندان پزشکی شهر تهران با بیماران در سال 1393

ارتباط صحیح و هم دلی بین دندان پزشکان و بیماران یکی از دغدغه های برنامه ریزان آموزش و گیرندگان خدمات دندان پزشکی است. هدف از مطالعه ی حاضر بررسی میزان هم دلی در دانشجویان دندان پزشکی دانشگاه های علوم پزشکی شهر تهران در سال 1393 با بیماران بود. در این مطالعه ی توصیفی - مقطعی، بر اساس فرمول تعیین حجم نمونه ی تصادفی با فرمول مورگان تعداد 410 نفر از دانشجویان دندان پزشکی دانشگاه های شهر تهران به طور تصادفی ساده انتخاب شدند. برای جمع آوری اطلاعات، از پرسش نامه ی جمع آوری اطلاعات دموگرافیک و پرسش نامه ی هم دلی (واکنش های میان فردی) استفاده شد. اطلاعات شرکت کنندگان وارد نرم افزار کامپیوتری SPSS ویرایش 16 شد. تجزیه و تحلیل با استفاده از آزمون های Independent T-Test، آنالیز واریانس یک طرفه و ضرایب همبستگی انجام شد. میانگین نمرات هم دلی دانشجویان دندان پزشکی (03/1± 06/53) و بالاترین میزان مربوط به بعد تخیل (65/4 ± 41/14) بود. از بین مشخصات جمعیت شناختی سن، جنسیت و مقطع تحصیلی با هم دلی رابطه ی معنی داری داشت (P<0.001). میزان هم دلی افراد متاهل در سنین و مقاطع تحصیلی بالاتر بیش تر بارز بود. اما با دانشگاه محل تحصیل رابطه ی معنی داری مشاهده نشد. میزان هم دلی در دانشجویان دندان پزشکی دوره ی عمومی با شرایط قابل انتظار تفاوت دارد. برنامه ریزی آموزشی برای تقویت فضای هم دلی بین دانشجویان و بیماران ضروری به نظر می رسد