صوره المدینه فی روایه «اصابعنا التی تحترق» فی ضوء نظریه یوتوبیا لجورج ولز

بررسی شهر به عنوان یک خوانش نقدی از پایان قرن نوزدهم تاکنون مورد توجه بسیاری بوده است و مشکل شهر، چه واقعی چه خیالی، همچون مدینه فاضله یا سرزمین آرزوها، یکی از مهم ترین ساختارها در بطن تکنیک های داستانی و روایی در رمان نویسی قرن بیستم به شمار می آید.
این پژوهش در پی آن است تا ابتدا معیارها و اصول نظریه جورج ولز درباره مدینه فاضله را ارائه کرده، آنرا برای تحلیل و نقد رمانی از سهیل ادریس با عنوان «اصابعنا التی تحترق» (دستانمان که آتش می گیرد) به کار گیرد. در پایان این پژوهش به این نتیجه رسیدیم که نویسنده نامبرده در این رمان سعی می کند تا تصویر مدینه فاضله ای را مطابق دیدگاه بورژوازی و سوسیالیست خود ترسیم کند که شبیه معیارهای نظریه جورج ولز است. به همین دلیل معتقد است که عشق، امنیت، قانون، کاربرد صحیح ثروت، و احترام به زنان باید بر کشورهای عربی حاکم شود تا به شکل مدینه فاضله آرمانی نزدیک شوند.