بررسی وضعیت فعالیت فیزیکی در بیماران دیابتی نوع 2 براساس سازه های الگوی مراحل تغییر رفتار

دیابت یکی از مشکلات اصلی سیستم بهداشتی در جهان است و فعالیت بدنی بعنوان یکی از فاکتورهای قابل تعدیل و اصلی سبک زندگی در مدیریت و کنترل آن محسوب می شود. این مطالعه با هدف تعیین وضعیت فعالیت بدنی در بیماران دیابتی نوع 2 در شهرستان خرم آباد بر اساس الگوی مراحل تغییر انجام شد.
جامعه اماری این مطالعه شامل بیماران دیابت نوع 2 تشخیص داده شده در شهرستان خرم آباد در سال 91 امی باشد. که به روش نمونه گیری آسان تعداد 393 نفر وارد مطالعه گردید. با مراجعه به مراکز بیماران دیابتی نوع 2 و پس از توضیح اهداف مطالعه و اخذ رضایت نامه برای شرکت در مطالعه، پرسشنامه بین بیماران توزیع و اطلاعات جمع آوری شد. داده های مطالعه از طریق پرسشنامه 6 قسمتی جمع آوری گردید. داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS-18 و آزمونهای ضریب همبستگی پیرسون، کای دو، تی مستقل و آزمون آنالیز واریانس با در نظر گرفتن سطح معنی داری کمتر از 5 درصد تجزیه تحلیل گردید.
48/9%شرکت کنندگان در مرحله پیش تفکر و تنها 15% افراد در مرحله نگهداری بودند. میانگین ورزش در روز 20/6±11/9دقیقه بود که میانگین آن در گروه نگهداری بطور معنی داری بیشتر از بقیه گروه ها بود ارتباط معنی دار معکوسی بین میانگین ورزش در روز با منافع درک شده و ارتباط مستقیم معنی داری با فرایندهای تغییر، خودکارآمدی و تعادل تصمیم گیری وجود داشت. تعداد دفعات ورزش در هفته بیماران با میانگین خودکارآمدی ارتباط مستقیم معنی داری داشت(P<0.001).
اکثریت بیماران برنامه ای برای فعالیت بدنی در 6 ماه آینده نداشتند و سطح فعالیت بدنی بیماران نامطلوب بود. با توجه به ارتباط خودکارآمدی و تعادل تصمیم گیری با میانگین ورزش در روز و دفعات ورزش، تدارک برنامه های آموزشی با تمرکز روی این سازه ها می تواند به بهبود سطح فعالیت بدنی کمک کند.