بررسی تاثیر عصاره ی آبی گرده ی نخل بر میزان زنده ماندن و تکثیر سلول های بنیادی اسپرماتوگونی موش نابالغ در محیط کشت

گرایش رو به رشد سریعی در مصرف دارو های گیاهی در کشور های در حال توسعه وجود دارد. یکی از دارو های سنتی که برای درمان ناباروری مردان استفاده می شود گرده ی نخل است. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر عصاره ی آبی گرده ی نخل بر میزان زنده ماندن و تکثیر آزمایشگاهی سلول های بنیادی اسپرماتوگونی موش نابالغ می باشد.
جداسازی تعلیق سلولی شامل سلول های سرتولی و سلول های بنیادی اسپرماتوگونی ازبیضه ی موش سوری شش تا ده روزه با دو مرحله هضم آنزیمی انجام شد. تعلیق سلولی در محیط DMEM حاوی پنج درصد سرم در غیاب و حضور غلظت های 0/06، 0/25 و 0/62 میلی گرم بر میلی لیتر عصاره ی آبی گرده ی نخل به مدت دو هفته کشت داده شد. به منظور ارزیابی رشد سلول های بنیادی اسپرماتوگونی در انتهای مرحله کشت، تعداد کل سلول ها به عنوان شاخص تکثیر سلولی و تعداد سلول های زنده برای ارزیابی میزان زنده ماندن سلولی در نظر گرفته شد.
درصد سلول های زنده و تکثیر سلولی پس از دو هفته کشت در گروه کنترل و گروه های تیمار شده با غلظت های 0/06، 0/250 و 0/62 میلی گرم بر میلی لیتر عصاره ی آبی گرده ی نخل تفاوت معنی داری با یکدیگر نداشت (0/05 < P).
نتایج این مطالعه نشان داد که تیمار تعلیق سلولی بیضه ی موش نابالغ با عصاره ی آبی گرده ی نخل در محیط کشت، اثرات سمی بر میزان زنده ماندن و تکثیر سلولی این سلول ها نداشته است. بنابراین می توان از آن در مطالعات بعدی جهت بررسی روند کلونی زایی سلول های بنیادی اسپرماتوگونی در محیط کشت استفاده نمود.