خود درمانی ساکنین منطقه شمال غرب تبریز - سال 1379

خوددرمانی (اقدام به درمان بدون داشتن اطلاعات کافی در زمینه علایم و بیماری ها) در کادر غیرپزشکی جامعه به عنوان یک معضل سلامتی شناخته شده است. پژوهش با هدف تعیین شیوع، خوددرمانی، دلایل خوددرمانی و ارتباط آن با سن، جنس، شغل و... در بین ساکنین منطقه شمالغرب تبریز موقع احساس کسالت و بیماری انجام گرفت.
در این مطالعه توصیفی مقطعی، 1017 خانوار با روش تصادفی سیستماتیک نمونه برداری و مطالعه شدند. پزشکان عمومی که همگی آموزش یکسان دیده بودند با کمک پرسشنامه (مشتمل بر 65 سؤال در دو بخش اطلاعات دموگرافیک و اختصاصی) و مصاحبه رودررو اطلاعات را جمع آوری نمودند. با استفاده از نرم افزار EPI 6 تجزیه و تحلیل شد.
36.31% افراد در بیش از نیمی از موارد با استفاد از داروهای موجود در منزل هنگام احساس کسالت و بیماری به خوددرمانی مبادرت نموده اند. مهمترین دلیل خوددرمانی در 63.79% موارد عدم احساس ضرورت برای مراجعه به پزشک بوده است. افراد سنین بالای 50 سال کمتر به خوددرمانی پرداخته و گروه های سنی از نظر آماری اختلاف معنی دار دارند (P=0.01) ولی از نظر جنسی اختلاف معنی دار نمی باشد. افراد تحت پوشش بیمه های دولتی (31.37%) بیش از افراد تحت پوشش بیمه های خصوصی (14.28%) اقدام به خوددرمانی نموده اند. بین خوددرمانی و شغل افراد ارتباط آماری معنی داری وجود دارد (P=0.03) به طوری که افراد حقوق بگیر (21.87%) کمتر از افراد با شغل آزاد (44.43%) اقدام به خوددرمانی میکنند.
بالا بودن میزان خوددرمانی به خاطر عدم احساس ضرورت و استفاده از داروهای منزل یا داروهای دریافتی از داروخانه بدون نسخه پزشک، ضرورت دادن آگاهی های لازم به مردم در مورد عوارض اقدام به درمان بدون مشورت با پزشک و همچنین الزام کنترل تحویل دارو را روشن میسازد.