بررسی مقایسه ای نتایج انتقال تاندون فلکسور مچ دست در مقایسه با روش کلاسیک (انتقال 2تاندون یکی برای اکستنشن شست و دومی برای اکستنشن انگشتان) جهت برقراری اکستنشن شست و دیگر انگشتان در بیماران مبتلا به آسیب عصب رادیال

آسیب عصب رادیال عارضه ای بسیار ناتوان کننده است. برای برگرداندن عملکرد از دست رفته ی عصب رادیال، به صورت معمول از انتقال تاندون های فلکسور کارپی رادیالیس و اولناریس برای برگرداندن اکستانسیون انگشتان و از انتقال تاندون پالماریس لانگوس برای اکستنشن شست استفاده می شود. هدف از انجام این مطالعه، مقایسه ی نتایج درمان در روش انتقال تاندون فلکسور مچ دست در مقایسه با روش کلاسیک جهت برقراری اکستنشن شست و دیگر انگشتان در بیماران مبتلا به آسیب عصب رادیال بود.
طی یک کارآزمایی بالینی، 48 بیمار که طی سال های 1383 تا 1392 دچار آسیب قدیمی عصب رادیال دست شده، اندیکاسیون ترمیم عصب نداشته اند، به روش تصادفی در دو گروه 24 نفره توزیع شدند. در گروه اول، تنها از تاندون فلکسور کارپی رادیالیس برای تمام انگشتان و در گروه دوم برای انگشست شست از تاندون پالماریس لونگوس و برای انگشتان دیگر از فلکسور کارپی رادیالیس استفاده گردید. بیماران در هفته ی 18 بعد از درمان پیگیری شدند و نتایج درمان شامل دامنه ی اکستنشن شست و انگشتان و میزان قدرت دست، در مقایسه با دست سالم مورد بررسی و مقایسه قرار گرفت.
دامنه ی اکستنشن شست و انگشتان در گروه انتقال 1 تاندون در 5/ 37 درصد بیماران، بیش از 50 درجه بود؛ در حالی که در انتقال دو تاندون، این نسبت 7/ 16 درصد بود؛ البته، اختلاف بین دو گروه معنی داری نبود (44/ 0 =P). بررسی میزان قدرت اکستانسیون شست و انگشتان در مقایسه با سمت سالم نیز نشان داد که در 25 درصد بیماران تحت انتقال یک تاندون و 5/ 12 درصد بیماران تحت انتقال دو تاندون، میزان قدرت با دست سالم برابر بود و بین دو گروه، اختلاف معنی دار مشاهده نشد (68/ 0 = P).
استفاده از روش انتقال یک تاندون فلکسور مچ دست جهت برقراری اکستنشن شست و دیگر انگشتان، حداقل به اندازه ی روش کلاسیک که در آن انتقال دو تاندون صورت می گیرد، موثر می باشد. با توجه به این که در روش انتقال یک تاندون فلکسور مچ دست، تهاجم و مداخله ی کمتر و همچنین استفاده از تاندون ها کمتر انجام می گیرد، نسبت به روش جاری برتری دارد.