جایگاه والای امام علی (ع) و حقیقت متجلی در غدیر خم در آیینه غدیریه های شریف رضی، ابوفراس حمدانی و ابن رومی

غدیر حامل پیام اسلام و نمایانگر ثمره نبوت پیامبر است. پیام غدیر، تعیین صراط مستقیم تا آخرین روز دنیاست و خطابه ی غدیر زنده ترین سند «ولایت مطلقه ی الهیه ی» دوازده امام (ع) است. در روز غدیر، پیامبر اولوالعزم اسلام تنها خطبه ی امامت را به جای نیاورد بلکه آن بزرگوار در این خطبه، مبانی و اصول اعتقادی اسلام را به نحو احسن عرضه نمود. در طول چهارده قرن از تاریخ اسلام، شاعران شیعه ی محب اهل بیت(ع) با اعتقاد ناب به ولایت علوی، زبان به تغنی گشوده و در قالب مدح و فخر احساسات درونی خویش را با تاثر از قرآن کریم و معارف اهل بیت (ع) بیان داشته اند؛ اولین شاعر، حسان بن ثابت بود که در روز غدیر واقعه ی عظیم امامت را به تصویر کشیده و امامت علی(ع) را تهنیت گفت. بعد از آن شاعران شیعه ی زیادی در ادوار مختلف، به مدح رسول (ص)، اهل بیت و حادثه ی غدیر پرداخته اند که از جمله ی آنها می توان ابوفراس الحمدانی، ابن الرومی، کشاجم، شریف الرضی، صفی الدین حلی و... را نام برد.
موضوع مورد بحث، درآمدی بر غدیریه های سه شاعر شیعی در دوره ی عباسی است که عبارتند از: شریف الرضی گردآورنده ی نهج البلاغه، ابوفراس الحمدانی و ابن الرومی. در این موجز سعی شده با نگاهی نو به ترجمه و تحلیل ابیات، تصویری راستین از احساس فطری و خرد پاک این شاعران بزرگ نسبت به واقعه ی غدیر و جایگاه والای امیرالمومنین علی (ع) ارائه گردد.