اپیدمیولوژی وتابلوی بالینی لیشمانیوز جلدی در شهر بادرود سال 1392

لیشمانیوز جلدی، جزء بیماری های انگلی اندمیک شایع در ایران به شمار می رود و یکی از معضلات مهم بهداشتی در استان اصفهان و به ویژه شهر بادرود می باشد که شیوع آن در دهه ی گذشته دو برابر شده است. این مطالعه، به منظور تعیین اپیدمیولوژی و تابلوی بالینی لیشمانیوز جلدی در شهرستان بادرود در سال 1392 انجام شد.
این مطالعه ی توصیفی- مقطعی بر روی کلیه ی بیماران مبتلا به سالک شناسایی شده از طریق بیماریابی فعال در شهر بادرود در طی یک سال انجام شد. بیماران توسط پزشک ویزیت شدند و پرسش نامه ی حاوی اطلاعات دموگرافیک و تابلوی زخم، از طریق مصاحبه و معاینه ی بیماران تکمیل گردید. تشخیص، با آزمایش زخم از نظر جسم لیشمن انجام گرفت. اطلاعات با نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
63 بیمار مبتلا به لیشمانیوز جلدی، طی یک سال در شهر بادرود شناسایی شدند.6/55 درصد بیماران مرد بودند. گروه سنی 30-15 سال بیشترین فراوانی (8/23 درصد) را در بین مبتلایان داشت. 7/66 درصد بیماران سابقه ی اقامت در منطقه ی آقاعلی عباس را داشتند. تمامی زخم ها از نوع روستایی بود. بیشتر ضایعات لیشمانیوز جلدی، زخمی با ابعاد کمتر از 3 سانتی متر، بدون درد و همراه با خارش و ترشح بودند. اندام ها شایع ترین محل ابتلا بود. اغلب موارد مبتلا، پس از درمان بهبودی کامل یا نسبی داشتند.
در این مطالعه، مشخص شد که در شهر بادرود، لیشمانیوز جلدی از نوع روستایی بود و در مردان و سنین بالای 15 سال شیوع بیشتری داشت. غالب موارد ابتلا پس از درمان بهبودی کامل یا نسبی داشتند.