حق فرزندآوری زوج های دارای معلولیت ژنتیکی در اسناد بین المللی حقوق بشر و نظام حقوقی ایران

هدف این نوشتار تحلیل حق فرزندآوری زوج های معلولی است که به واسطه دارا بودن ژن های معیوب، احتمال ابتلا به نارسایی های مشابه برای فرزندانشان بالاست. به عبارتی، با توجه به این که به لحاظ ژنتیکی به ویژه زمانی که پدر و مادر همزمان از نارسایی ژنتیکی خاصی رنج می برند احتمال ابتلای فرزندان آن ها به نارسایی مشابه بیشتر است این پرسش مطرح می شود که آیا می توان آن ها را از فرزندآوری طبیعی بازداشت؟ چنان که پیداست این پرسش منصرف از تمهیدات پزشکی از جمله انجام آزمایش های تشخیصی است که می توان و البته بایست برای کاهش احتمال مورد نظر در این نوشتار به کار بست. این نوشتار در مقام بررسی حقوقی و اخلاقی گزاره هایی است که گاه از سوی سیاست مداران و متخصصان درباره ضرورت منع زوج های معلول ژنتیکی از فرزندآوری شنیده می شود؛ گزاره ای که به گونه ای دیگر حتی برای متخصصان درمان ناباروری نیز مطرح است. به این منظور نخست اسناد حقوق بشری و سپس مقررات داخلی در خصوص حق فرزندآوری معلولان ژنتیکی بررسی شده و در ادامه استیفای این حق در فرض یادشده در بالا تحلیل حقوقی و اخلاقی می شود. تاکید اصلی این نوشتار بر ضرورت تحلیلی چندوجهی و پرهیز از نادیده انگاشتن وجوهی است که حتی در مواردی به ظاهر ترتب ارزشی کم تری دارند و یا تحت تاثیر گفتمان های غالب و پرطرف دار میلی برای دفاع برنمی انگیزند.