استفاده از شبیه سازی تصادفی برای تعیین برنامه به گزینی مناسب در گاو نژاد سیستانی

هدف از انجام تحقیق حاضر، کمک به طراحی برنامه به گزینی پایه برای گاوهای سیستانی با استفاده از شبیه سازی تصادفی بود. بدین منظور سه اندازه جمعیت (500، 1000، و 2000 راس)، سه سطح تعداد گله (5، 10، و 20)، دو سطح شدت انتخاب (زیاد و کم)، و دو سطح روش آمیزش (تصادفی و حداقل هم تباری) با هم ترکیب و درمجموع 36 راهبرد در مدت 30 سال شبیه سازی مقایسه شد. نتایج نشان داد که اثر همه عوامل بر پیشرفت ژنتیکی سالانه برای شایستگی کل، پیشرفت ژنتیکی سالانه وزن تولد (به استثنای روش آمیزش و شدت انتخاب) و وزن یک سالگی، تغییر سالانه هم خونی (به استثنای تعداد گله)، فاصله نسل (به استثنای روش آمیزش و شدت انتخاب)، و صحت انتخاب نرها و ماده ها معنی دار بود (01/0P<). پیشرفت ژنتیکی سالانه در حالت شدت انتخاب زیاد، اندازه جمعیت 2000، و تعداد گله کم (5 گله) در مقایسه با شدت انتخاب کم، اندازه جمعیت 500، و تعداد گله بیشتر (20 گله) به ترتیب 5/8، 2/93، و 38درصد بیشتر بود. در آمیزش با حداقل هم تباری باوجود کمتربودن پیشرفت ژنتیکی (11درصد)، افزایش سالانه هم خونی در مقایسه با آمیزش تصادفی کمتر بود. نتایج تحقیق نشان می دهد که در برنامه های به گزینی گاو سیستانی باید تعداد گله کم، اندازه جمعیت بزرگ، و شدت انتخاب زیاد باشد و برای کنترل هم خونی جمعیت، آمیزش با روش حداقل هم تباری انجام گیرد.