اثر محافظتی ژل رویال بر روی سمیت کبدی ناشی از فنیل هیدرازین در موش سفید کوچک آزمایشگاهی

فنیل هیدرازین به عنوان یک ترکیب اکسیدانت شناخته شده می تواند عوارض جانبی متعددی نظیر اختلالات کبدی را موجب گردد. مطالعه حاضر به منظور ارزیابی اثرات محافظتی احتمالی ژل رویال با خواص آنتی اکسیدانت و ضد التهابی بر روی سمیت کبدی ناشی از فنیل هیدرازین در موش صورت پذیرفت.
در این مطالعه تجربی تصادفی شده شاهد دار، موش های نر بالغ به چهار گروه هشت تایی تقسیم شدند. دو گروه از موش ها، فنیل هیدرازین را به میزان 60 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن به صورت داخل صفاقی هر 48 ساعت به مدت 35 روز دریافت نمودند. ژل رویال به میزان 100 میلی گرم بر کیلوگرم به صورت خوراکی به یک گروه از گروه های فوق چهار ساعت قبل از تزریق فنیل هیدرازین تجویز گردید. گروه شاهد و گروهی که تنها ژل رویال را دریافت می نمود نیز در نظر گرفته شد. 24 ساعت پس از آخرین تیمار، نمونه های سرم و کبد جمع آوری و به ترتیب جهت ارزیابی های بیوشیمیایی و هیستومورفومتریک مورد استفاده قرار گرفتند. داده های این مطالعه با استفاده از آزمون آماری آنالیز واریانس یک طرفه و تست تعقیبی دانکن مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
فنیل هیدرازین به شکل معنی داری (P < 0.05) موجب افزایش مقادیر سرمی آسپارتات ترنس آمیناز، آلانین ترنس آمیناز، آلکالین فسفاتاز، لاکتات دهیدروژناز و مالون دی آلدئید و نیز کاهش ظرفیت آنتی اکسیدانت تام، سوپراکسید دیسموتاز و آلبومین سرم گردید. به علاوه، فنیل هیدرازین افزایش معنی داری (P < 0.05) را در قطر و قطر هسته هپاتوسیت ها و تعداد سلول های کوپفر سبب شد. تجویز ژل رویال به شکل قابل توجهی تغییرات مشاهده شده در فراسنجه های مذکور را بهبود بخشید.
به نظر می رسد ژل رویال به سبب دارا بودن ویژگی های آنتی اکسیدانت قادر به کاهش آسیب های کبدی ناشی از فنیل هیدرازین در موش می باشد. با این وجود، آشکار شدن مکانیسم دقیق اثرات محافظتی ژل رویال نیازمند مطالعات گسترده تری می باشد.