مقایسه ی تاثیر دو روش درمانی فیزیوتراپی- رفلکسولوژی پا و فیزیوتراپی بر علایم استئوآرتریت زانو در سالمندان

استئوآرتریت شایع ترین بیماری مفاصل سینوویال و یکی از علل اصلی ناتوانی در سنین سالمندی است. علایم بیماری استئوآرتریت زانو به صورت درد، خشکی صبحگاهی و محدودیت حرکات مفصلی می باشد. با توجه به وجود درمان های مختلف، برتری هیچ کدام از درمان ها بر دیگری مشخص نشده است. هدف از انجام این تحقیق، مقایسه ی تاثیر دو روش درمانی فیزیوتراپی- رفلکسولوژی پا و فیزیوتراپی بر علایم بیماران مبتلا به استئوآرتریت زانو بود.
در یک پژوهش نیمه تجربی، 24 بیمار سالمند مبتلا به استئوآرتریت زانو مراجعه کننده به فیزیوتراپی توحید شهر اصفهان، با آگاهی کامل از مراحل اجرای کار، انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه فیزیوتراپی- رفلکسولوژی و فیزیوتراپی تقسیم شدند. در گروه فیزیوتراپی، درمان های معمول شامل اولتراسوند، مادون قرمز و تحریک الکتریکی عصب از راه پوست انجام شد؛ در گروه فیزیوتراپی- رفلکسولوژی نیز، علاوه بر درمان فیزیوتراپی، از رفلکسولوژی کف پا به مدت 30 دقیقه استفاده گردید. در هر دو گروه، برنامه ی درمانی به مدت 24 جلسه (6 هفته و هر هفته، 4 جلسه) انجام گردید. در پیش آزمون و پس آزمون هر دو گروه، برای ارزیابی علایم بیماران از فرم پرسشنامه ی (KOOS (Knee injury and osteoarthritis outcome score استاندار شده، استفاده شد. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل کواریانس، تجزیه و تحلیل شد.
علایم بیماران مبتلا به استئوآرتریت زانو (درد و خشکی مفصل و میزان فعالیت های روزانه، ورزش و تفریح) در گروه درمانی فیزیوتراپی- رفلکسولوژی نسبت به گروه فیزیوتراپی، بهبود بیشتری داشت (050/ 0 > P). اما، بین اثر دو روش درمانی مورد بررسی بر کیفیت زندگی مبتلایان به استئوآرتریت زانو، تفاوت معنی داری مشاهده نشد (111/ 0 = P).
این مطالعه نشان داد که ترکیب دو روش درمانی فیزیوتراپی و رفلکسولوژی اثربخشی بیشتری نسبت به فیزیوتراپی دارد. پیشنهاد می شود، از این روش در برنامه های توان بخشی جهت کاهش برخی علایم در بیماران مبتلا استوآرتریت زانو استفاده شود.