جستجوی مقالات مرتبط با کلیدواژه "استئوآرتریت زانو" در نشریات گروه "پزشکی"
-
مقدمه
استئوآرتریت زانو یک اختلال دژنراتیو مفصلی شایع است که عمدتا جمعیت مسن را تحت تاثیر قرار می دهد و منجر به اختلالات جسمانی و فرد را در اجرای فعالیت های عملکردی ناتوان می سازد. بنابراین استفاده از برنامه های ورزشی برای کاهش عوارض ناشی از بیماری و بهبود در اجرای فعالیت های عملکردی روزانه ضروری است. این مطالعه با هدف بررسی اثر ترکیبی ماساژ و تمرینات قدرتی بر مشکلات عملکردی و شاخص های آسیب اندام تحتانی در سالمندان مبتلا به استئوآرتریت زانو زانو انجام شد.
روش کاراین تحقیق یک کارآزمایی تصادفی سازی و کنترل شده که شامل 40 مرد سالمند با تشخیص استئوآرتریت زانو زانو انجام شد. شرکت کنندگان به طور تصادفی در یکی از دو گروه: تجربی (20 نفر) و گروه کنترل (20 نفر) قرار گرفتند. گروه تجربی ترکیبی از ماساژ درمانی و تمرینات قدرتی و گروه کنترل فقط تمرینات قدرتی را دریافت کردند. تمرینات سه بار در هفته به مدت هشت هفته انجام شد. مشکلات عملکردی با استفاده از شاخص استئوآرتریت دانشگاه های غربی انتاریو و مک مستر (WOMAC) ارزیابی شد، در حالی که شاخص های آسیب اندام تحتانی از طریق اندازه گیری شدت درد، دامنه حرکت (ROM) و قدرت عضلانی ارزیابی شد. تمامی دادهها با استفاده از نرم افزار (SPSS 26)، طبیعی بودن توزیع دادهها با استفاده از آزمون کولموگروف-اسمیرنوف و ارزیابی درون گروهی (پیش آزمون -پس آزمون) از روش آماری t زوجی استفاده شد.سطح معناداری این پژوهش 05/0 در نظر گرفته شد
یافته هانتایج مطالعه حاضر بهبود قابل توجهی را در شاخص های مختلف آسیب اندام تحتانی در گروه تجربی در مقایسه با گروه کنترل افزایش معنی داری را در شاخص های دامنه حرکتی زانو (002/0) ، ظرفیت عملکردی (001/0) ، حس عمقی (003/0) ، خم شدن انقباض (001/0) ، بی ثباتی (002/0) ، قدرت ایزومتریک خم کننده ها و اکستانسورهای مفصل زانو و مفصل ران (003/0) ، و همچنین بهبود در تعادل ایستا و پویا (001/0) نشان داد.
نتیجه گیرییافته نشان داد که ماساژ درمانی همراه با تمرینات قدرتی روشی موثر برای بهبود مشکلات عملکردی، شاخص های آسیب اندام تحتانی، کاهش شدت درد، افزایش دامنه حرکتی و بهبود قدرت عضلانی می باشد. لذا این روش ترکیبی به دلیل کم هزینه بودن، در دسترس بودن، عدم وجود عوارض و اثر بخشی بیشتر در درمان می تواند به عنوان یک مداخله موثر در کاهش مشکلات عملکردی پیشنهاد می گردد.
کلید واژگان: ماساژ, تمرینات قدرتی, مشکلات عملکردی سالمندان, استئوآرتریت زانوBackgroundKnee osteoarthritis is a common degenerative joint disorder. That mainly affects the elderly population and lead to physical disorders and makes a person unable to perform functional activities. Therefore, the use of sports programs is necessary to reduce the complications caused by the disease and improve the performance of daily functional activities. This study, It was conducted with the aim of investigating the effect of massage therapy along with strength training on functional problems and indicators of lower limb damage in the elderly with knee osteoarthritis.
MethodsThis research was a randomized controlled trial that included 40 elderly men diagnosed with knee osteoarthritis. Participants are randomly assigned to one of two groups: Experimental (20 people) and control group (20 people) were included. Experimental group, A combination of massage therapy and strength training and the control group received only strength training. The exercises were performed three times a week for eight weeks. Functional problems were assessed using the Western Ontario and McMaster Universities Osteoarthritis Index (WOMAC). While, lower limb injury indicators were evaluated by measuring pain intensity, range of motion (ROM) and muscle strength. All data using(SPSS 26)software. The normality of the data distribution was determined using the Kolmogorov-Smirnov test and the intra-group evaluation (pre-test-post-test) was performed using the paired t statistical method. The significance level of this research was considered to be 0.05.
ResultsThe results of the present study show a significant improvement in various indicators of lower limb damage in the experimental group compared to the control group, a significant increase in the indicators of knee range of motion (0.002), functional capacity (0.001),proprioception (0.003), contraction flexion (0.001), instability (0.002), isometric strength of knee and hip joint flexors and extensors (0.003), as well as improvement in static and dynamic balance (0.001).
ConclusionThe findings showed that massage therapy along with strength training is an effective method for improving functional problems, indicators of lower limb damage, reducing pain intensity, increasing range of motion and improving muscle strength. Therefore, this combined method is suggested as an effective intervention in reducing functional problems due to its low cost, availability, absence of side effects and greater effectiveness in treatment.
Keywords: Massage, Strength Training, Lower Extremity Injury, Functional Problems, Elderly, Osteoarthritis -
هدف
استئوآرتریت زانو (Knee Osteoarthritis; KO) یک بیماری مزمن و شایع است که با درد، محدودیت حرکتی و کاهش عملکرد جسمانی همراه است و احتمالا راه رفتن به جلو و عقب شکل موثری از توانبخشی در استئوآرتریت زانو باشد. لذا، هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر دو شیوه تمرینی راه رفتن بر عملکرد جسمانی افراد مبتلا به استئوآرتریت زانو: یک مرور سیستماتیک و فراتحلیل مطالعات بود که در تحقیق حاضر توانایی راه رفتن به عنوان متغیر اصلی در سنجش عملکرد جسمانی افراد در نظر گرفته شد.
روش بررسیاز بین مقالات چاپ شده از ژانویه سال 1990 لغایت جولای سال 2024 در زمینه استئوآرتریت زانو و تمرینات مختلف با کلمات کلیدی مرتبطMuscle Strength AND Osteoarthritis AND Pain AND Rehabilitation, Walking OR Walking Speed و تمامی این کلمات در ترکیب با کلمه کلیدی Physical Function، مقالات مرتبط با این موضوع از بانکهای اطلاعاتی Medline/PubMed, Science Direct, Scopus و Web of Science مورد بررسی قرار گرفت. همچنین، از فلوچارت پریزما برای انجام مراحل تحقیق و به منظور اعتبار هر مطالعه از مقیاس پدرو استفاده گردید.یافته ها:از بین 1515 مطالعه در فراتحلیل حاضر، 20 مطالعه و 69 زیر مطالعه نتایج خود را توسط ابزارهای درد با استفاده از مقیاس آنالوگ بصری و مقیاس رتبه بندی عددی و عملکرد جسمانی توسط شاخص استاندارد شده آرتریت دانشگاه های انتاریوی غربی و مک مستر و امتیاز نتیجه آسیب زانو و استئوآرتریت و همچنین ارزیابی قدرت عضلات چهارسر گزارش کرده بودند. اجرای تمرینات راه رفتن به جلو اثر معناداری بر بهبود عملکرد جسمانی در افراد KO داشت (SMD= 1.177, 95% CI= 1.011 - 1.344, P= 0.0001). همچنین، اجرای تمرینات راه رفتن به عقب اثر معناداری بر بهبود عملکرد جسمانی در افراد KO داشت (SMD = 1.578, 95% CI= 1.17 - 1.98, P= 0.0001). به علاوه، سوگیری بین مطالعات و زیرگروه های مربوط به اثر تمرین راه رفتن با استفاده از آزمون های ایگر و بگ مشاهده نشد (0/05<p).
نتیجه گیرینتایج تحقیق حاضر نشان داد که مداخله تمرینی راه رفتن فارغ از نوع روش تمرینی میتواند عامل مهمی در خصوص بهبود KO باشد (اندازه اثر = 17/21). لذا، تمرینات راه رفتن به جلو و عقب می توانند به عنوان بخشی از برنامه توانبخشی برای این بیماران مورد استفاده قرار گیرند.
کلید واژگان: استئوآرتریت زانو, راه رفتن, راه رفتن به عقب, عملکرد جسمانی, قدرت عضلاتیPurposeOsteoarthritis of the knee (KO) is a chronic and common disease that is associated with pain, limits of movement, and reduced physical performance, and walking forward and backward may be an effective form of rehabilitation in knee osteoarthritis. Therefore, the aim of the study was to examine the effect of two walking methods on the physical function of people with knee osteoarthritis: a systematic review and meta-analysis of studies that walking ability was considered as the main variable in measuring people's physical function in the research.
MethodsAmong the articles published from January 1990 to July 2024 in the field of knee osteoarthritis and various exercises-related keywords such as Muscle Strength AND Osteoarthritis AND Pain AND Rehabilitation, Walking OR Walking Speed in combination with the Physical Function keyword, 1515 articles were reviewed from Medline/PubMed, Science Direct, Scopus, and Web of science databases. Moreover, Prisma flowchart was used to perform the research steps and for the validity of each study, the Pedro scale was used.
ResultsAmong the 1515 studies, twenty relevant studies were finally selected, and in the present meta-analysis, 20 studies and 69 sub-studies were evaluated as walking exercise intervention and control groups that they reported their results by pain instruments using visual analog scale as well as numerical rating scale and physical function by Western Ontario and McMaster Universities standardized arthritis index and knee injury and osteoarthritis outcome score as well as quadriceps muscle strength assessment. Forward walking training significantly improved physical function in participants with KO (SMD=1.177, 95% CI=1.011-1.344, P=0.0001). Moreover, backward walking training had a significant effect on improving physical function in osteoarthritis individuals (SMD = 1.578, 95% CI = 1.17 - 1.98, P = 0.0001). In addition, no bias was observed between studies and subgroups related to the effect of walking training using Egger and Begg tests (p < 0.05).
ConclusionThe findings of the study demonstrated that walking training intervention regardless of the type of training method can be an important modality in improving KO (effect size = 17.21). Therefore, forward and backward walking exercises can be used as part of the rehabilitation program for these patients.
Keywords: Gait, Knee Osteoarthritis, Muscular Strength, Osteoarthritis, Retro Walking, Physical Function -
مقدمه
بیماری استئوآرتریت به علت دردی که ایجاد می کند اغلب سبب ناتوانی می شود و کیفیت زندگی فرد را متاثر می سازد. بنابراین هدف از انجام این مطالعه بررسی تاثیر ارتز مچ پا-پایی با و بدون لبه خارجی بر درد، عملکرد و جا به جایی مرکز فشار در بیماران مبتلا به استئوآرتریت کمپارتمان داخلی زانو است.
روش کارروش پژوهش شبه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون بود. این مطالعه بر روی 13 بیمار مبتلا به استئوآرتریت داخلی زانو در محدوده سنی 40 تا 75 سال به صورت نمونه گیری در دسترس انجام شد. اطلاعات دموگرافیک و پرسشنامه وومک تکمیل شد و با کمک دستگاه صفحه نیرو کیستلر میزان جا به جایی مرکز فشار درصفحه داخلی-خارجی در سه وضعیت پا برهنه، ارتز مچ پا-پایی با لبه خارجی و ارتز مچ پا-پایی بدون لبه خارجی ثبت شد. داده های بدست آمده با استفاده از نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. به این منظور از آزمون تی زوجی و مدل سازی استفاده شد.
نتایج13 بیمار شرکت کننده در این مطالعه در سه وضعیت مورد بررسی قرار گرفتند و درد بیماران در وضعیت استفاده از ارتز با لبه خارجی کاهش قابل ملاحظه ای داشت (p=0.006)، عملکرد بیماران در وضعیت استفاده از ارتز با لبه خارجی بهتر بود (p=0.003) ولی جا به جایی مرکز فشار در حالت استفاده از ارتز بدون لبه کاهش قابل ملاحظه ای داشت (0.03=p).
نتیجه گیرینتایج مطالعه نشان داد که استفاده از ارتز با لبه خارجی در بهبود میزان درد و عملکرد موثر بود ولی استفاده از ارتز بدون لبه منجر به کاهش جا به جایی مرکز فشار در صفحه داخلی-خارجی شد. بنابراین احتمالا باعث کاهش میزان گشتاور اداکشن زانو خواهد شد.
کلید واژگان: ارتز مچ پا-پایی, لبه خارجی, جا به جایی مرکز فشار, درد, عملکرد, استئوآرتریت زانوIntroductionKnee osteoarthritis often causes disability due to the pain it causes and affects a person's quality of life.The purpose of this study is to investigate the effect of ankle-foot-orthosis with and without lateral wedge on pain, function and displacement of the center of pressure in patients with the medial compartment knee osteoarthritis.
MethodologyThe research method was quasi-experimental with a pre-test and post-test design. This study was conducted on patients with medial compartment knee osteoarthritis in the age range of to years as available sampling. Demographic information and Womac questionnaire were completed and the displacement of the center of pressure in the internal-external plane was recorded by the Kistler force plate device, in three situations: bare feet, ankle-foot orthosis with lateral wedge and ankle-foot orthosis without lateral wedge. The obtained data were analyzed using SPSS software. Shapiro-Wilk test was used to check the conformity of distribution of quantitative variables with normal distribution. According to the normality (p>0.05), variance analysis tests, multiple comparisons and generalized linear models were used for data analysis.
Results patients participating in this study were examined in three situations, and the pain of the patients in the state of using the orthosis with the lateral wedge was significantly reduced (p=), the function of the patients was better in the state of using the orthosis with the lateral wedge. (p=), but the displacement of the center of pressure in the case of using the orthosis without wedge had a significant decrease (p=).
Conclusionthe use of an orthosis with an lateral wedge was effective in improving pain and function, but the use of an orthosis without an wedge led to a reduction in the displacement of the center of pressure in the internal-external plane. Therefore, it will probably reduce the knee adduction moment.
Keywords: Ankle-Foot Orthosis, External Edge, Displacement Of Pressure Center, Pain, Function, Knee Osteoarthritis -
هدف
فعالیت الکترومیوگرافیک عضلات اندام تحتانی در استئوآرتریت زانو کاهش می یابد. ارتعاش کل بدن یک مداخله مناسب در تقویت عضلات است که تاثیر آن بر فعالیت الکترومیوگرافیک عضلات اندام تحتانی حین فعالیت عملکردی، به درستی بررسی نشده است. هدف از این مطالعه بررسی اثرات ارتعاش کل بدن بر الکترومیوگرافی عضلات اندام تحتانی افراد مبتلا به استئوآرتریت زانو حین فعالیت عملکردی راه رفتن است.
مواد و روش هااین مطالعه کارآزمایی بالینی، بر روی 30 نفر از افراد مبتلا به استئوآرتریت زانو که بر اساس معیارهای ورود و خروج وارد مطالعه شده بودند انجام شد. شرکت کنندگان به صورت تصادفی در دو گروه مداخله و کنترل (هر گروه 15 نفر) قرار گرفتند. هر دو گروه تحت درمان فیزیوتراپی روتین قرار گرفتند و گروه مداخله علاوه بر آن، به مدت 4 هفته و 3 بار در هفته تحت ارتعاش کل بدن با فرکانس 30 هرتز و آمپلی تیود 2 میلی متر قرار گرفتند. قبل و بعد از مداخله، الکترومیوگرافی (EMG) عضلات وستوس مدیالیس، وستوس لترالیس، بایسپس فموریس و سمی تندینوسوس حین راه رفتن افراد، با استفاده از الکترومیوگرافی سطحی ثبت شد.
یافته هانتایج این مطالعه نشان داد که میانگین مربع ریشه (RMS) فعالیت عضلات اندام تحتانی هم در گروه مداخله و هم کنترل افزایش معنادار داشته است و تفاوت آماری معنادار بین دو گروه مشاهده نشد.
نتیجه گیریارتعاش کل بدن تاثیر معنی داری بر الکترومیوگرافی عضلات اندام تحتانی افراد مبتلا به استئوآرتریت زانو ندارد. مطالعه دیگر با حجم نمونه بیش تر توصیه می شود.
کلید واژگان: ارتعاش کل بدن, استئوآرتریت زانو, الکترومیوگرافی, فعالیت عملکردیKoomesh, Volume:25 Issue: 6, 2024, PP 613 -620IntroductionElectromyographic activity of lower limb muscles decreases in knee osteoarthritis. Whole body vibration is a suitable intervention in strengthening muscles, whose effect on the electromyographic activity of lower limb muscles during functional activity has not been properly investigated. The purpose of this study is to investigate the effects of whole-body vibration on the electromyography of the lower limb muscles of people with knee osteoarthritis during functional activity.
Materials and MethodsThis clinical trial study was conducted on 30 people with knee osteoarthritis who were included in the study based on the inclusion and exclusion criteria. The participants were randomly divided into intervention and control groups (15 people in each group). Both groups were subjected to routine physiotherapy treatment, and the intervention group was subjected to whole-body vibration with a frequency of 30 Hz and an amplitude of 2 mm for 4 weeks and 3 times a week. Before and after the intervention, the EMG of the vastus medialis, vastus lateralis, biceps femoris, and semitendinosus muscles were recorded using surface electromyography while walking.
ResultsThe results of this study showed that the RMS activity of the lower limb muscles increased significantly in both the intervention and control groups, and no statistically significant difference was observed between the two groups.
ConclusionWhole body vibration has no significant effect on electromyography of lower limb muscles of people with knee osteoarthritis. Another study with a larger sample size is recommended.
Keywords: Ankle Injuries, Mechanical Vibration, Knee Osteoarthritis, Electromyography, Walking -
سابقه و هدف
استئوآرتریت زانو، یک بیماری مفصلی شایع است که بین سالمندان رایج تر بوده و منجر به کاهش عملکرد و افزایش ترس از سقوط در افراد مبتلا می شود. بر همین اساس مطالعه حاضر با هدف تعیین تاثیر تمرینات فال پروف بر عملکرد و ترس از سقوط زنان سالمند دچار استئوآرتریت زانو انجام شد.
روش کارمداخله ای نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون در سال 1402 بر روی 25 زن سالمند 75-60 ساله دچار استئوآرتریت زانو در دو گروه تجربی و کنترل انجام شد. تمام آزمودنی ها با رضایت کامل و پس از پر کردن فرم رضایت نامه وارد تحقیق شدند. آزمودنی های گروه تجربی به مدت 8 هفته و 3 روز در هفته به تمرینات فال پروف پرداختند. گروه کنترل در هیچ تمرینی شرکت نکردند. پرسش نامه وومک برای ارزیابی عملکرد و پرسش نامه بین المللی مقیاس کارآمدی افتادنبرای ارزیابی ترس از سقوط آزمودنی ها استفاده گردید. برای تحلیل اطلاعات از آزمون سنجش مکرر ترکیبی با استفاده از نرم افزار اس پی اس اس نسخه 26 در سطح معنی داری 05/0 استفاده شد.
یافته هانتایج نشان داد نمرات کل پرسش نامه وومک و 3 زیر مجموعه آن (درد، خشکی و عملکرد) پس از اجرای تمرینات در گروه تجربی کاهش معناداری داشت (24/0=η ،01/0=p ، 35/7 =1،23F). در حالیکه نمرات کل پرسشنامه وومک و3 زیر مجموعه ی آن (درد، خشکی و عملکرد) بین گروه کنترل و تجربی تفاوت معناداری نداشت (13/0=p ، 42/2 =1،23F). همچنین نتایج نشان داد نمرات ترس از سقوط پس از اجرای تمرینات در گروه تجربی کاهش معناداری داشت (29/0=η ،005/0=p ، 52/9 =1،23F). در حالیکه نمرات ترس از سقوط بین گروه کنترل و تجربی تفاوت معناداری نداشت (13/0=p ، 37/2 =1،23F).
نتیجه گیریبرنامه تمرینی فال پروف باتوجه به اثرگذاری آن، به مربیان جهت بهبود عملکرد و ترس از سقوط در سالمندان دچار استئوآرتریت زانو، پیشنهاد می گردد. به این مقاله، به صورت زیر استناد کنید: Sheikh Shoaei H, Bahiraei S. The effect of 8 weeks of fall-proof exercises on function and fear of falling in Older adults women with knee osteoarthritis. Irtiqa Imini Pishgiri Masdumiyat. 2023;11(3):164-184. https://doi.org/10.22037/iipm.v11i3.44602
کلید واژگان: برنامه تمرینی, وضعیت عملکردی, ترس از سقوط, سالمند, استئوآرتریت زانوBackground and AimKnee osteoarthritis is a common joint disease that is more common among Older adults and leads to decreased performance and increased fear of falling in affected people. Based on this, the present study was conducted with the aim of determining the effect of fall-proof exercises on function and fear of falling in elderly women with knee osteoarthritis.
MethodsIn the year 2023, a semi-experimental intervention with a pre-test and post-test design was conducted on 25 elderly women aged 60 to 75, all diagnosed with knee osteoarthritis and divided into an experimental group and a control group. All subjects entered the study with complete satisfaction and after filling the consent form.Participants in the experimental group engaged in targeted fall-proof exercises for 8 weeks, three days a week. The control group did not participate in any exercise activities. The WOMAC questionnaire was used to evaluate function and the Fall Efficacy scale-International questionnaire was used to evaluate the subjects' fear of falling.Data analysis was performed using repeated measures analysis in SPSS version 26, with the significance level set at 0.05.
ResultsThe results showed that the total scores of the WOMAC questionnaire and its three subscales (pain, dryness and function) decreased significantly after the exercise in the experimental group (F1.23 = 7.35, p = 0.01, η = 0.24).While the total scores of the WOMAC questionnaire and its three subscales (pain, stiffness and function) did not differ significantly between the control and experimental groups (F1.23=2.42, p=0.13,). Also, the results showed that the fear of falling scores decreased significantly after performing the exercises in the experimental group (F1.23= 9.52, p = 0.005, η = 0.29). While there was no significant difference between the fear of falling scores between the control and experimental groups (F1.23= 2.37, p=0.13).
ConclusionThe fall-proof exercise program is recommended for coaches aiming to enhance the function and fear of falling in Older adults with knee osteoarthritis. This recommendation is based on its effectiveness. Please cite this article as: Sheikh Shoaei H, Bahiraei S. The effect of 8 weeks of fall-proof exercises on function and fear of falling in Older adults women with knee osteoarthritis. Irtiqa Imini Pishgiri Masdumiyat. 2023;11(3):164-183.https://doi.org/10.22037/iipm.v11i3.44602
Keywords: Exercise Program, Functional Status, Fear Of Falling, Older Adults, Knee Osteoarthritis -
سابقه و هدف
اثربخشی ورزش های تثبیت کننده عضلات مرکزی تنه و لگن یا عضلات کر (Core) پیشتر در استئوآرتریت مفصل لگن و کمتر در زانو مطالعه و نشان داده شده است، استفاده از انواع ایستاده این ورزش ها، محدودیت اجتماعی انجام آنها را در محیط های مختلف، برطرف می کند. مطالعه حاضر به بررسی اثربخشی ورزش کر ایستاده بر درد و عملکرد مبتلایان به استئوآرتریت زانو در افراد، بدون فعالیت های سخت و اغلب با مشاغل نشسته، می پردازد. در طراحی این مطالعه سعی شده است از یک طرف با انتخاب این ورزش ها که محدودیت کمتری برای انجام دارند و از طرف دیگر با نظارت برفعالیت های شخصی و شغلی بیمار و در نتیجه کاهش عوامل مداخله گر تشدید کننده آرتروز زانو در طی درمان، سعی شد نتیجه گیری خالص تر و دقیق تری از اثراین ورزش ها به دست آوریم.
روش کاراین مطالعه یک کارآزمایی بالینی تصادفی است که در آن بیماران مبتلا به استئوآرتریت زانو برای ورود به مطالعه دعوت شدند و در صورت احراز شرایط و دریافت رضایت، به صورت تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. گروه شاهد، که فقط برنامه انجام ورزش های درمانی متداول زانو را دریافت کردند و گروه مداخله، که علاوه بر آن ورزش ها، ورزش های کر ایستاده تجویز شد. در فواصل 6 و 12 هفته همگی با شاخص های VAS، WOMAC ، Lequesne و آزمون راه رفتن شش دقیقه ای (6WMT) بررسی شدند.
یافته هادر این مطالعه 38 بیمار طبق پروتکل، مطالعه را تکمیل کردند. ویژگی های پایه و برون دادهای قبل از مداخله تفاوت معنا داری در دو گروه نداشتند. تجزیه و تحلیل درون گروهی نشان داد که تفاوت معناداری در درد VAS، WOMAC، ناراحتی و حداکثر فاصله در شاخص های Lequesne و 6MWT در هر دو گروه وجود دارد (0/05<p). همچنین، تجزیه و تحلیل درون گروهی نشان داد که تنها در گروه مداخله بین عملکرد بدنی WOMAC و فعالیت روزانه Lequesne تفاوت معناداری وجود دارد (0/05<p). نتایج تحلیل بین گروهی نشان داد که بین دو گروه در تمامی پیامدها در 12 هفته تفاوت معنا داری وجود داشت (0/0001<p) و در شاخص های VAS و Lequesne حتی در شش هفته نیز تفاوت معنا داری بین دو گروه مشاهده شد (0/05<p). اندازه اثر محاسبه شده بین دو گروه، در پیامد اولیه VAS، عدد 0/68 است.
نتیجه گیریبه نظر می رسد که ورزش کر ایستاده، می تواند منجر به کاهش درد، بهبود عملکرد و فعالیت بیماران مبتلا به استئوآرتریت زانو در مقایسه با ورزش های متداول شود.
کلید واژگان: ورزش های کر Core, استئوآرتریت زانو, شاخص VAS, شاخص WOMAC, شاخص Lequesne, درد زانو, کیفیت زندگیBackground and AimThe effectiveness of stabilizing core muscles of the trunk and pelvis has been studied more in osteoarthritis (OA) of the hip and less in knee. Performing these exercises while standing, removes the limitation of performing them in different environments. The current study examines the effectiveness of standing core exercises on pain and performance of patients with knee OA, who have no strenuous activity and often have sedentary jobs. On the one hand, by reducing the social restrictions of doing these exercises and on the other hand, by reducing the occupational interfering factors that cause knee arthrosis, we have tried to get a purer and more accurate conclusion from these therapeutic exercises.
MethodsThis is a randomized, controlled trial. Patients with knee osteoarthritis were invited to enter the study and if they met the criteria and received the consent, they were randomly divided into two groups. The control group, which only received the program of performing conventional exercises of knee OA, and the intervention group, which received the program of standing core exercises in addition to conventional exercises. The primary outcome of this study was visual analytic score (VAS) of pain and the secondary outcomes were Western Ontario and McMaster Universities Osteoarthritis Index (WOMAC), Lequesne and 6-minute walking test (6WMT) at 6 and 12 weeks.
ResultsIn this study, 38 patients completed the study per-protocol. The baseline characteristics and outcome measurements did not differ significantly before the intervention. Within-group analysis showed that there is a significant difference in VAS, WOMAC pain, discomfort and maximum distance of Lequesne and 6MWT indices in both groups (P<0.05). Also, within-group analysis showed that there was a significant difference in WOMAC physical performance and Lequesne daily activity only in the intervention group (P<0.05). The results of the between-group analysis showed a significant difference between the two groups in all outcomes in 12 weeks (P<0.0001), and in the VAS and Lequesne index, a significant difference can be seen between the two groups even in 6 weeks (P<0.005). The effect size on the primary outcome of VAS is 0.68 in the core exercise group compared to the control group.
ConclusionThe results of this study show that standing core exercises, after 12 weeks, causes a significant reduction of pain, improvement of function and activity in patients with knee osteoarthritis compared to conventional exercises, and its positive effect on pain or discomfort, ‘maximum distance walked’, and ‘activities of daily living’ after 6 weeks, also observed. Although previous studies showed the positive effect of core exercise on the pain index and activity of knee osteoarthritis patients, the results of this study showed that even standing core exercises may be effective.
Keywords: Core Exercise, Knee Osteoarthritis, VAS Index, WOMAC Index, Lequesne Index, Knee Pain, Quality Of Life -
زمینه و هدف
استیوآرتریت زانو یک بیماری مزمن، شایع و از علل اصلی ناتوانی حرکتی است. در این راستا بیماران مبتلا مشکلات بسیاری در انجام فعالیت های روزمره زندگی و خودمراقبتی دارند. لذا اقدامات پرستاری توانبخشی از راه دور که منجر به ارتقای رفتارهای خودمراقبتی و در نتیجه تقویت منبع کنترل سلامت درونی در این بیماران می شود، مفید خواهد بود. این مطالعه با هدف تعیین تاثیر پرستاری توانبخشی از راه دور بر منبع کنترل سلامت بیماران مبتلا به استیوآرتریت زانو انجام گرفته است.
روش بررسیدر این مطالعه کار آزمایی بالینی تصادفی شده، تعداد 34 بیمار مبتلا به استیوآرتریت زانو مراجعه کننده به کلینیک های شهر شیراز در سال 1401 به روش تصادفی سازی بلوکی در دو گروه 17 نفره قرار گرفتند. گروه مداخله تحت برنامه پرستاری توانبخشی از راه دور طی 8 جلسه قرار گرفت. گروه کنترل مراقبت های معمول را دریافت نمود. مقیاس چند بعدی منبع کنترل سلامت در 3 نوبت برای هر دو گروه تکمیل شد. داده ها با نرم افزار SPSS نسخه 26 در دو سطح آمار توصیفی و استنباطی تحلیل شدند.
یافته هاطبق نتایج تحلیل واریانس دو طرفه با اندازه گیری های مکرر، میانگین نمره منبع کنترل درونی (باور درونی) در دو گروه و در سه مقطع زمانی بررسی شده تفاوت آماری معنادار داشت (001/0>p). به عبارتی نمرات گروه مداخله طی روند زمانی و نسبت به گروه کنترل به صورت معناداری افزایش داشت.
نتیجه گیریبه کارگیری مراقبت های پرستاری توانبخشی از راه دور با افزایش مسوولیت پذیری بیماران از طریق تقویت منبع کنترل درونی در مورد وضعیت سلامت خود، می تواند سبب ارتقای خودمراقبتی گردد. توصیه می شود پرستاران از این روش در سایر بیماری های مزمن استفاده نمایند.
کلید واژگان: استئوآرتریت زانو, سلامت از راه دور, منبع کنترل سلامت, پرستاری توانبخشیHayat, Volume:29 Issue: 3, 2023, PP 312 -328Background & AimKnee osteoarthritis as a common chronic illness leading to disability, imposes numerous challenges on individuals in terms of daily living and self-care. Therefore, the implementation of tele-rehabilitation nursing interventions that foster patients' internal health locus of control and enhance the development of self-care behaviors may be useful. This study aimed to determine the effect of tele-nursing rehabilitation on the health locus of control in patients with knee osteoarthritis.
Methods & Materials:
In this randomized clinical trial study, a total of 34 patients with knee osteoarthritis referred to the rehabilitation clinics affiliated with Shiraz University of Medical Sciences in 2022 were enrolled. The intervention group participated in an 8-session tele-rehabilitation nursing program, while the control group received standard routine care. The Multidimensional Health Locus of Control scale was administered to both groups on three separate occasions. The data were subjected to descriptive and inferential statistical analyses using SPSS software version 26.
ResultsAccording to the results from a two-way repeated measures analysis of variance (ANOVA), a statistically significant difference was observed solely in the trend of changes in the mean score of internal belief between the two groups and over the study time period (P<0.001). Specifically, the scores of the intervention group exhibited a significant increase over time, surpassing those of the control group.
ConclusionThe implementation of tele-rehabilitation nursing care, which emphasizes patient responsibility for their internal health locus of control can improve self-care. Therefore, it is recommended that nurses employ this approach in managing additional chronic conditions.
Keywords: knee osteoarthritis, telehealth, health locus of control, rehabilitation nursing -
اهداف :
استیوآرتریت زانو یکی از رایج ترین اختلالات سیستم اسکلتی عضلانی است که به کاهش تعادل و افزایش خطر زمین خوردن در افراد مبتلا منجر می شود. بیمارانی که دچار زمین خوردگی می شوند، چه دچار آسیب بشوند و یا نشوند، دچار ترس از زمین خوردگی مجدد شده و بنابراین فعالیت های عملکردی خود را به منظور جلوگیری از زمین خوردگی مجدد احتمالی محدود می کنند. این امر موجب محدود شدن سطح تحرک بیماران، ضعف عضلانی و افزایش خطر زمین خوردن در آینده می شود. بررسی ارتباط بین تعادل و ترس از زمین خوردن در بیماران دچار استیوآرتریت زانو می تواند به تشخیص مکانیسم ناتوانی و زمین خوردگی در این بیماران و نهایتا یافتن روش درمانی موثر جهت کاهش زمین خوردگی ایشان کمک کند. مطالعات پیشین، تعادل بیماران دچار استیوآرتریت زانو را با استفاده از روش های بالینی و غالبا در وضعیت ایستایی (ایستاتیک) سنجیده و ارتباط آن را با ترس از زمین خوردگی بررسی کرده اند. .ضمن آنکه تعادل بیماران طی راه رفتن توسط سیستم های ارزیابی تعادل پویا بررسی نشده است. بنابراین هدف از مطالعه حاضر ارزیابی تعادل پویای (دینامیک) بیماران دچار استیوآرتریت زانو در مقایسه با افراد سالم (منحصرا طی راه رفتن و بر اساس نوسانات مرکز ثقل بدن) و ارزیابی تعادل ایستایی با استفاده از پارامترهای بیومکانیکال (نوسانات مرکز فشار کف پایی) و و ارتباط آن با ترس از زمین خوردگی است.
روش بررسی :
مطالعه حاضر یک پژوهش مقطعی توصیفی است. 15 بیمار دچار استیوآرتریت خفیف تا متوسط زانو با میانگین سنی 22/3±50 و 15 فرد سالم که از لحاظ متغیرهای مخدوش کننده با گروه بیمار تطبیق داده شدند ، در مطالعه حاضر شرکت کردند. تعادل ایستایی بیماران با استفاده از صفحه نیروی کیستلر و بر اساس نوسانات مرکز فشار کف پایی در دو جهت قدامی خلفی و داخلی خارجی و تعادل پویای بیماران طی راه رفتن و بر اساس ارتباط بین مرکز ثقل بدن و سطح اتکای بدن در دو جهت قدامی خلفی و داخلی خارجی بررسی شد. به منظور ثبت متغیرهای تعادل ایستایی و پویا از سیستم آنالیز حرکت مجهز به 7 دوربین و صفحه نیروی کیستلر استفاده شد. همچنین به منظور مدل سازی سگمان های بدن، خروجی نرم افزار آنالیز حرکت به نرم افزار Visual 3D انتقال داده شد. جهت سنجش ترس از زمین خوردگی از مقیاس کارآمدی افتادن بین المللی استفاده شد. . توزیع نرمال داده ها با آزمون شاپیروویلک بررسی شد. به منظور مقایسه تعادل بیماران و افراد سالم از آزمون تی 2 نمونه مستقل و جهت بررسی ارتباط بین پارامترهای تعادل ایستایی و پویا و ترس از زمین خوردگی از ضریب همبستگی پیرسون استفاده شد.
یافته ها :
مطالعه حاضر نشان داد بیماران دچار استیوآرتریت زانو طی ایستادن و راه رفتن تعادل کمتری نسبت به افراد سالم دارند (0/05> P). همچنین براساس نتایج، ارتباط مستقیمی بین نوسانات مرکز فشار کف پایی در جهت قدامی خلفی و ترس از زمین خوردگی وجود دارد، هرچند این ارتباط از لحاظ آماری معنادار نبود (P=0/123 و r=0/416). همچنین ارتباطی بین دیگر پارامترهای مرکز فشار بدن و مقیاس مقیاس بین المللی کارآمدی افتادن حاصل نشد (P=0/05 و r=0). ارتباط بین نوسانات مرکز ثقل بدن در جهت قدامی خلفی و داخلی خارجی و مقیاس بین المللی کارآمدی افتادن به ترتیب برابر با 0/309 و 0/123- تعیین شد و این ارتباط از لحاظ آماری معنادار نبود (0/05> P).
نتیجه گیری :
بر اساس نتایج حاصل از مطالعه حاضر، ارتباط معناداری بین متغیرهای تعادل ایستایی و پویای افراد دچار استیوآرتریت خفیف تا متوسط زانو (بر اساس متغیرهای مرکز فشار کف پایی و مرکز ثقل بدن) و مقیاس ترس از زمین خوردگی وجود ندارد. بنابراین به نظر می رسد به منظور بهبود توانایی های عملکردی این بیماران، درمانگر باید بر دیگر پارامترهای اثرگذار بر زمین خوردگی مثل کاهش درد، بهبود قدرت عضلانی و حس عمقی تمرکز کند. پیشنهاد می شود مطالعات آینده دامنه های سنی بیشتری از افراد سالمند را ارزیابی کند و علاوه بر بررسی هم زمان فاکتورهای موثر بر زمین خوردگی بیماران (همچون درد، حس عمقی، بینایی، قدرت عضلاتی)، تعادل را هم بر اساس تست های آزمایشگاهی و هم ارزیابی های بالینی بسنجد.
کلید واژگان: تعادل ایستگاهی, تعادل پویا, ترس از زمین خوردگی, استئوآرتریت زانوObjectiveKnee osteoarthritis is one of the most common musculoskeletal disorders affecting balance. It is also a risk factor for falling in older people. People with a history of falling, whether being injured or not, acquire a fear of potential falling, so they limit their functional activities, leading to decreased mobility, muscle weakness, and increased risk of falling in the future. Evaluating the relationship between balance and fear of falling in these patients can detect the disability mechanisms and falling and also help find more effective therapeutic methods for these patients. Some previous studies evaluated the stability of patients by clinical methods in static situations and related it to fear of falling. However, the walking stability of patients was not assessed by laboratory-based systems in previous studies. Therefore, we aimed to evaluate dynamic (during walking and based on the center of mass sways) and static stability (based on the center of pressure sways) and their relationship with falling risk in patients with knee osteoarthritis.
Materials & MethodsThis is a descriptive cross-sectional study. A group of 15 subjects with mild to moderate knee osteoarthritis with a Mean±SD age of 50±3.22 years and 15 normal subjects with comparable age, height, and weight participated in this study. The subjects’ standing stability was evaluated using a Kistler force plate based on mediolateral (ML) and anteroposterior (AP) displacements of the center of pressure. Also, the dynamic stability of the subjects was evaluated during walking and based on the center of mass-base of support relationship in AP and ML directions. Kinematic data were collected using a motion analysis system with 7 high-speed cameras and a Kistler force plate. To model the body segments, the output of Qualisys track manager software was exported to Visual 3D software. Fear of falling was assessed by the native version of the fall efficacy scale (FES-I). The normal distribution of data was checked by the Shapiro-Wilk test. The independent samples t-test was used to compare the stability of patients and normal subjects. The Pearson correlation coefficient was used to evaluate the relationships between static and dynamic stability parameters and fear of falling in patients with knee osteoarthritis.
ResultsPatients with knee osteoarthritis had less stability during standing and walking than healthy subjects (P<0.05). Moreover, based on the results of this study, there was a linear relationship between the center of body pressure (COP) excursions in the AP direction and the fear of falling scale. Still, it was not significant (r=0.416, P=0.123), and there was no correlation between the other COP parameters with FES (r=0, P>0.05). The correlations between mean center of mass (COM) excursion in AP and ML directions and FES were 0.309 and -0.123, respectively; however, these correlations were also not statistically significant (P>0.05).
ConclusionBased on the results of this study, there is no significant relationship between static and dynamic stability of the patients with mild to moderate knee osteoarthritis (based on COP-COM variables) and the fall efficiency scale. So, it seems that to improve these patients’ functional abilities, and the therapists must focus on the other parameters that affect the falling, such as reducing pain, improving proprioception, and enhancing muscle strength. It is suggested that future studies include a more varied age range of elderly people and evaluate all contributing factors in falling of patients with knee osteoarthritis (such as pain, proprioception, vision, and muscle strength) and also evaluate the stability of patients with both laboratory-based and clinical tests.
Keywords: Standing stability, Dynamic stability, Fear of falling, Knee osteoarthritis -
هدف
افراد مبتلا به استیوآرتریت زانو از ضعف عضلات چهارسر ران و کاهش حس عمقی مفصل زانو رنج می برند. از این رو یکی از عوارض مهمی که بیماران مبتلا به استیوآرتریت زانو با آن مواجه هستند، اختلال در تعادل، سقوط و زمین خوردن است. هدف مطالعه حاضر تعیین اثر چهار هفته ماساژ سویدی بر شاخص های نوسان مرکز فشار زنان بزرگسال مبتلا به استیوآرتریت زانو بود.
روش بررسیمطالعه حاضر یک کارآزمایی بالینی تصادفی کنترل شده و دارای یک گروه مداخله ماساژ سویدی (سن 6/72±52/6، قد 0/05±1/57 متر، وزن 9/95±74/4 نیوتن) و یک گروه کنترل (سن 6/71±52/4، قد 0/05±1/61 متر، وزن 9/83±75/93 نیوتن) با تعداد برابر 15 نفر در هر گروه است. 30 زن بزرگسال مبتلا به استیوآرتریت یک طرفه زانو بر اساس معیارهای ورود به تحقیق به صورت هدفمند و در دسترس انتخاب و پس از تقسیم شدن به 2 گروه مساوی، بر اساس روش تصادفی سازی محدود از نوع تصادفی سازی بلوکی، وارد مطالعه شدند. جهت اندازه گیری تعادل ایستا بیماران، از یک دستگاه فوت اسکن استفاده شد. پس از انجام پیش آزمون، گروه مداخله به مدت چهار هفته، هر هفته سه جلسه مداخله ماساژ سویدی (شامل تکنیک های افلوراژ، پتریساژ و تپوتمنت) عضلات چهارسر را دریافت کردند. بعد از اتمام چهار هفته، از هر دو گروه پس آزمون به عمل آمد. داده های استخراج شده، توسط نرم افزار آماری اس پی اس اس (SPSS) با سطح معناداری 05/0 مورد تجزیه و تحلیل توصیفی و استنباطی قرار گرفتند. با توجه به تعداد آزمودنی ها، جهت بررسی نرمال بودن داده ها از آزمون شاپیروو-ویلک (Shapiro-Wilk)، همگنی واریانس ها از طریق آزمون لوین (Leven’s Test)و پس از تایید این پیش فرض ها جهت مقایسه بین گروهی و درون گروهی از آزمون آنالیز واریانس (Analysis of Variances) استفاده شد.
یافته هانتایج این پژوهش نشان داد یک دوره مداخله ماساژ سویدی بر بهبود تعادل با چشمان باز و بسته گروه مداخله موثر است. پارامترهای مربوط به تعادل ایستا با چشمان باز همچون سرعت نوسان مرکز فشار (0/040=p)، ناحیه بیضی (0/011=p)، طول محور مینور (0/015=p)، طول محور ماژور (0/001=p) و همچنین فاکتورهای مربوط به تعادل ایستا با چشمان بسته: سرعت نوسان مرکز فشار (0/001=p)، ناحیه الیپس (001/0=p)، طول محور مینور (0/001=p)، طول محور ماژور (0/021=p) در پس آزمون کاهش یافته که نشان دهنده ی بهبود تعادل ایستا در گروه مداخله است (p≥0/05).
نتیجه گیریاین مطالعه، اولین مطالعه بررسی کننده اثر میان مدت ماساژ سویدی عضلات چهارسر ران بر تعادل ایستا در بیماران مبتلا به استیوآرتریت کمپارتمان داخلی زانو بود. نتایج این مطالعه نشان می دهد ماساژ می تواند به طور ثانویه موجب بهبود شاخص های مرکز فشار این بیماران گردد. بنابراین پیشنهاد می شود در کنار سایر مداخلات درمانی از تکنیک های ماساژ نیز به منظور بهبود تعادل و پیشگیری از سقوط این افراد استفاده گردد.
کلید واژگان: استئوآرتریت زانو, تعادل ایستا, کمپارتمان, ماساژ سوئدی, مرکز فشارPurposePeople with Knee osteoarthritis (KOA) suffer from weak quadriceps muscles and decreased proprioception in the knee joint. Therefore, one of the most important complications that patients with KOA face is imbalance and falls. This study aimed to determine the effect of four weeks of Swedish massage on the fluctuation indices of the center of pressure of middle age women with KOA.
MethodsThe present study is a controlled randomized trial and has a Swedish massage intervention group (age 52.6±6.72 y, height 1.57±0.05 m, weight 74.4±9.95 N) and a control group (age 52.4±6.71 y, height 1.61±0.05 m, weight 75.93±9.83 N) (n=15 in each). 30 adult women with unilateral knee osteoarthritis were purposefully and accessibly selected based on the inclusion criteria. Then, they were divided into two groups based on Blocked Randomization with Randomly Selected Block Sizes. The static balance of patients had been measured by a foot scan device. And after that, the intervention group received quadriceps muscles Swedish massage (Including exfoliation, petrissage and tapotement techniques) 3 sessions per week for 4 weeks. After four weeks, both groups conducted the post-test. The descriptive and inferential data analyses were conducted using SPSS statistical software with a significance level of p≤0.05. According to the number of subjects, the data’s normality was assessed using the Shapiro-Wilk test and the Homogeneity of variance was assessed by Leven’s test. After confirming these assumptions, the Analysis of Variances was used with SPSS software for between and within groups comparison.
ResultsThe present study showed that a Swedish massage intervention course effectively improves the balance (with open and closed eyes) of the intervention group. Parameters related to static balance with eyes open: average speed of the center of pressure (p=0.040), ellipse area (p=0.011), minor axis length (p=0.015), major axis length (0.001) (p=0.001), as well as closed eyes: average speed of the center of pressure (p = 0.001), ellipse area (p = 0.001), minor axis length (p=0.001), major axis length (p=0.021) decreased in the post-test, which indicates the improvement of static balance in the intervention group (p≤0.05).
ConclusionThis is the first study investigating the mid-term effect of quadriceps Swedish massage on static balance in patients with knee osteoarthritis. The results of this study showed that massage can improve the fluctuation indices of the center of pressure of adult women with KOA. Therefore, it is suggested to use this technique in addition to other therapeutic interventions to improve balance and prevent falls in these populations.
Keywords: center of pressure, Compartment, Knee Osteoarthritis, Static balance, Swedish Massage -
مقدمه
استیوآرتریت زانو با کاهش قدرت، میزان فعالیت عضلانی و اختلال در دامنه حرکتی زانو همراه است. هدف مطالعه حاضر بررسی اثر ماساژ سویدی بر درد، دامنه ی حرکتی خم شدن مفصل زانو، میزان فعالیت الکتریکی عضلات چهارسر ران و هم انقباضی آن ها با عضلات همسترینگ حین راه رفتن در زنان مبتلا به استیوآرتریت کمپارتمان داخلی زانو بود.
روش کار30 نفر بیمار مبتلا به استیوآرتریت زانو در این مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی شده شرکت کردند. بیماران به طور تصادفی به دو گروه مداخله ماساژ و کنترل با تعداد برابر تخصیص یافتند. گروه مداخله به مدت چهار هفته مداخله ماساژ را دریافت کردند. میزان درد بیماران، مقدار فعالیت عضلات پیرامون زانو و مقدار دامنه حرکتی فلکشن زانو نیز در پیش و پس آزمون اندازه گیری گردید. به منظور تجزیه و تحلیل داده های استخراج شده از نرم افزار SPSS در سطح معنی داری 05/0 استفاده شد.
یافته هاسطح درد (008/0=p) و دامنه حرکتی فلکشن (033/0=p) بیماران در پس آزمون بهبود معنی داری نشان داد. فعالیت الکتریکی عضلات پهن داخلی و پهن خارجی پس از انجام آزمایش افزایش یافت، اما فعالیت الکتریکی عضلات دوسررانی و نیم وتری تغییر معنی داری نشان نداد. همچنین نسبت هم انقباضی عضله پهن خارجی-دوسررانی نیز بهبود معنی داری را نشان داد (020/0=p)، اما نسبت بین عضلات پهن داخلی- نیم وتری کاهش معنی داری نشان نداد (091/0=p).
نتیجه گیریبا توجه به بهبود علایم و پیامدهای استیوآرتریت زانو در پی اعمال مداخله ماساژ در این مطالعه، بنظر می رسد استفاده از این مداخله در کنار سایر مداخلات دارویی و درمانی برای بیماران استیوآرتریت زانو مفید باشد.
کلید واژگان: استئوآرتریت زانو, فعالیت الکتریکی عضلانی, ماساژ سوئدی, هم انقباضی عضلانیIntroductionKnee osteoarthritis (KOA) is associated with decreased muscle strength, muscle activity, and impaired knee range of motion (ROM). This study aimed to investigate the effect of Swedish massage on pain, the flexion of knee joint ROM, the electrical activity of the quadriceps muscles, and their co-contraction with the hamstring muscles during walking in women with medial compartment KOA.
Materials and Methods30 patients with KOA participated in this randomized clinical trial study. Patients were randomly assigned to two intervention and control groups. The intervention group received the massage intervention for four weeks. The patient's pain, the electrical activity of muscles around the knee, and the knee joint ROM were measured in pre-and post-tests. For data analysis, SPSS software was used.
ResultsThe level of pain (p=0.008) and the flexion range of motion (p=0.033) of the patients showed a significant improvement in the post-test. The electrical activity of the vastus medialis and vastus lateralis muscles increased after the test, but the electrical activity of the semitendinosus and biceps femoris muscles did not show a significant change. Also, the co-contraction ratio of the vastus lateralis-biceps femoris muscles also showed a significant improvement (p=0.020), but the ratio between the vastus medialis-semitendinosus muscles didn’t show a significant decrease (p=0.091).
ConclusionConsidering the improvement of the symptoms and consequences of KOA following the application of massage intervention in this study, it seems that using this intervention along with other medical and therapeutic interventions is beneficial for patients with KOA.
Keywords: knee osteoarthritis, muscle electrical activity, Swedish massage, muscle contraction -
سابقه و هدف
رشد سالمندی، اهمیت توجه به نیازهای بهداشتی سالمندان را آشکار می سازد. بر اساس برخی از مطالعات، سقوط و پیامدهای ناشی از آن در افراد با استیوآرتریت زانو بیشتر از افراد بدون استیوآرتریت زانو است اما به دلیل کمبود شواهد، عوامل مربوط به آن همچنان ناشناخته است. لذا هدف این مطالعه مقایسه سقوط و تعیین کننده های آن در سالمندان با و بدون استیوآرتریت زانو می باشد.
مواد و روش هادر این مطالعه مورد- شاهدی، 700 سالمند در دو گروه سالمندان با و بدون استیوآرتریت زانو از نظر سقوط و برخی از متغیرها شامل جنس، سن، شاخص توده بدنی، وضعیت زندگی، قدرت عضله کوادریسپس فموریس، قدرت عضلات دست، تعادل، تعداد بیماری های همراه، تعداد داروهای مصرفی، مدت زمان راه رفتن، فعالیت فیزیکی و شکنندگی فیزیکی مورد مقایسه قرار گرفتند. استیوآرتریت زانو بر اساس معیارهای کالج آمریکایی روماتولوژی (ACR) تشخیص داده شد.
یافته هادر این مطالعه سقوط در سالمندان با استیوآرتریت زانو 1/90 برابر، بیشتر از سالمندان بدون استیوآرتریت زانو بود. اگرچه تمامی متغیرها در دو گروه مورد و شاهد باهم اختلاف معنی دار داشتند اما تنها جنس زن (0/035=p) و استیوآرتریت زانو (0/012=p) ارتباط معنی دار با سقوط داشتند.
نتیجه گیریاین یافته ها نشان می دهد که احتمالا متغیرها در ترکیب با هم، سبب افزایش احتمال سقوط در سالمندان با استیوآرتریت زانو می شوند؛ در حالی که هر یک از آن ها ممکن است به تنهایی ارتباط معنی دار با سقوط نداشته باشند.
کلید واژگان: سقوط, استئوآرتریت زانو, سالمندیBackground and ObjectiveThe growth of aging reveals the importance of paying attention to the health needs of the elderly. According to some studies, falls and its consequences are more common in the individuals with knee osteoarthritis (KOA) than those without KOA, but due to lack of evidence, its related factors are still unknown. Thus, the aim of this study was to compare the falls and its determinants in the elderly with and without KOA.
MethodsIn this case-control study, 700 older adults in two groups of elderly with and without KOA were compared in terms of falls and some variables including KOA, sex, age, body mass index, living status, quadriceps femoris muscle strength, hand muscles strength, balance, number of comorbidities, number of drugs used, walking duration, physical activity and frailty. KOA was diagnosed based on The American College of Rheumatology (ACR) criteria.
FindingsIn this study, falls were 1.90 times higher in the elderly with KOA than elderly without KOA. Although all variables were significantly different in case and control groups, only female gender (p=0.035) and KOA (p=0.012) were significantly associated with falls.
ConclusionThese findings suggest that variables in combination may increase the risk of falls in the elderly with KOA, while each of them alone may not be associated with falls.
Keywords: Falls, Knee Osteoarthritis, Aging -
هدف
استیوآرتریت زانو شایع ترین نوع آرتریت است که درد مزمن ناشی از آن کیفیت زندگی را تحت تاثیر قرار می دهد. با این وجود روش درمانی مشخصی که باعث کاهش علایم و بهبود بیماری شود وجود ندارد. مطالعات تصویربرداری تشدید مغناطیسی عملکردی (fMRI) می توانند با بررسی الگوهای هم بستگی بین نواحی مختلف مغز، اطلاعاتی در مورد مکانیسم های عصبی درد فراهم کنند. بنابراین هدف از این مطالعه تعیین تغییرات الگوهای ارتباط عملکردی در بیماران مبتلا به استیوآرتریت زانو در مقایسه با افراد سالم با استفاده از مدل های آماری پیشرفته است.
مواد و روش هااطلاعات fMRI این مطالعه از سایتhttps://openneuro.org/ دانلود شده است. این داده ها شامل 36 بیمار مبتلا به استیوآرتریت زانو با دامنه سنی 70-45 سال و 12 فرد سالم با دامنه سنی 78-48 سال است. در این مطالعه از مدل های گراف برای بررسی تغییرات الگوهای ارتباطی بین نواحی مغز در بیماران استیوآرتریت زانو استفاده شد.
یافته هاارتباط عملکردی خوشه ای از نواحی Rolandic operculum right،right amygdala ،left caudate nucleus ،right caudate nucleus، left putamen، right putamen، left pallidum و right pallidum بین دو گروه بیمار و سالم متفاوت بود. با بررسی میزان هم بستگی نواحی این خوشه، ارتباط 16 زوج ناحیه بین دو گروه تفاوت معناداری داشتند که در مجموع دو ناحیه right Rolandic وright amygdala دارای ارتباط بیش تری در مقایسه با سایر نواحی بودند.
نتیجه گیرینتایج حاصل از این مطالعه تغییرات ارتباط عملکردی بیماران مبتلا به استیوآرتریت زانو را نسبت به افراد سالم نشان داد که می تواند بیانگر اثرات درد مزمن بر عملکرد شبکه مغزی باشد.
کلید واژگان: استئوآرتریت زانو, درد مزمن, مطالعات تصویربرداری تشدید مغناطیسی عملکردی, ارتباط عملکردیKoomesh, Volume:25 Issue: 1, 2023, PP 24 -29IntroductionOsteoarthritis of the knee is the most prevalent type of arthritis that causes persistent pain and reduces the quality of life. However, no treatment alleviates symptoms or stops the disease from progressing. Functional magnetic resonance imaging (fMRI) studies can provide information on neural mechanisms of pain by assessing correlation patterns among the different regions of the brain. This study aimed to determine brain connectivity patterns in patients with knee osteoarthritis compared to healthy individuals using advanced statistical models.
Materials and MethodsThe data of this study were downloaded from https://openneuro.org/. These data included fMRI imaging of 36 knee osteoarthritis patients with a range age between 45-70 years old and 12 healthy individuals with a range age between 48-78 years old. Graph-based models were used to examine the brain functional alterations in knee osteoarthritis patients.
ResultsThe results showed a disease-related cluster of eight regions in the brain, including the right Rolandic operculum, right amygdala, left caudate nucleus, left putamen, right putamen, left pallidum, and right pallidum. According to correlation comparisons in the cluster, the connectivity of 18 pair regions revealed a significant difference between the two groups. In comparison to the other regions, the right Rolandic and right amygdala had more communication.
ConclusionInterestingly, in patients with knee osteoarthritis, the effect of chronic pain can cause functional alterations in the brain.
Keywords: Knee osteoarthritis, Chronic pain, Functional magnetic resonance imaging, Functional connectivity -
هدف
استیوآرتریت زانو شایع ترین آرتریت و بیماری اسکلتی- عضلانی است. اثربخشی کم و عوارض نامطلوب قابل توجه داروهای صناعی موجود در درمان این بیماری، باعث شده که بسیاری از محققان به دنبال دارویی باشند که ضمن اثر بخش بودن، عوارض جانبی کم تری داشته باشد. اخیرا زنجبیل یکی از داروهای گیاهی پرطرفدار در درمان این بیماری است. این مطالعه با هدف مقایسه تاثیر زنجبیل به دو روش پچ پوستی و کپسول خوراکی بر شدت درد، خشکی مفصل و عملکرد روزانه بیماران مبتلا به استیوآرتریت زانو انجام شد.
مواد و روش هااین یک مطالعه کارآزمایی بالینی سه گروهه بود که بر روی بیماران مراجعه کننده به درمانگاه ارتوپدی افشار شهرستان دزفول در سال 1394 انجام شد. نمونه گیری به صورت در دسترس بود. افراد مورد پژوهش به صورت تصادفی بر طبق جدول اعداد تصادفی به سه گروه پچ پوستی، کپسول زنجبیل و کنترل تقسیم شدند. هر 3 گروه درمان تجویز شده توسط متخصص ارتوپدی را دریافت می کردند. علاوه بر این، گروه کپسول زنجبیل روزانه 2 عدد کپسول 500 میلی گرمی زنجبیل و گروه پچ پوستی زنجبیل روزانه یک عدد پچ پوستی زنجبیل را در ناحیه ی میانی کمر به مدت 9 هفته استفاده کردند. ابزار گردآوری اطلاعات، پرسش نامه مشخصات دموگرافیک و نسخه ترجمه شده پرسش نامه شاخص آرتریت دانشگاه های انتاریو غربی و مک مستر (WOMAC) بود.
یافته هاکل افراد شرکت کننده در پژوهش 135 نفر بود. در گروه های کپسول خوراکی زنجبیل، پچ پوستی زنجبیل و کنترل میانگین شدت درد قبل از مداخله به ترتیب 08/13، 52/14 و 55/13 بود و پس از مداخله به 05/7، 62/8 و 37/11 کاهش یافت (00/0P<). همین طور در سه گروه کپسول خوراکی زنجبیل، پچ پوستی زنجبیل و کنترل میانگین خشکی مفصل قبل از مداخله به ترتیب 97/4، 50/5 و 80/4 بود و پس از مداخله به 97/1، 35/3 و 05/4 کاهش یافت (00/0P<). به همین ترتیب در سه گروه کپسول خوراکی زنجبیل، پچ پوستی زنجبیل و کنترل میانگین اختلال عملکرد روزانه 59/44، 20/47 و 55/45 بود و پس از مداخله به 64/27، 82/33 و 80/39 کاهش یافت (00/0P<). یافته ها نشان داد در هر 3 گروه مطالعه، اختلاف معناداری در میانگین شدت درد، خشکی مفصل و عملکرد روزانه قبل و بعد از مداخله دیده شد.
نتیجه گیریزنجبیل به هر دو شکل کپسول خوراکی و پچ پوستی در کاهش شدت درد و اختلال در عملکرد روزانه بیماران مبتلا به استیوآرتریت زانو موثر است. به نظر می رسد که فقط کپسول خوراکی باعث کاهش خشکی مفصل شده است و پچ پوستی زنجبیل بی تاثیر است.
کلید واژگان: استئوآرتریت زانو, درد, خشکی مفصل, عملکرد روزانه, زنجبیل, پچ پوستی, کپسول خوراکیKoomesh, Volume:24 Issue: 6, 2022, PP 818 -825IntroductionKnee osteoarthritis is the most common arthritis and musculoskeletal disease. The low efficacy and significant side effects of synthetic drugs in the treatment of this disease have led many researchers to look for a drug that is effective but has fewer side effects. Recently, ginger is one of the most popular herbal remedies in the treatment of this disease. This study aimed to compare the effect of ginger by skin patch and oral capsule on pain intensity, joint dryness, and daily performance of patients with osteoarthritis of the knee.
Materials and MethodsThis was a three-group clinical trial study that was performed on patients referred to Afshar orthopedic clinic in Dezful in 2015. Sampling was available. Subjects were randomly divided into three groups according to the table of random numbers: skin patch, ginger capsule, and control. All three groups received treatment prescribed by an orthopedic specialist. In addition, the ginger capsule group used 2 500 mg ginger capsules daily and the ginger skin patch group used one ginger skin patch daily in the middle of the waist for 9 weeks. The data collection tool was a demographic questionnaire and a translated version of the Arthritis Index of Western Ontario and McMaster Universities (WOMAC). One-way analysis of variance, paired t-test, and Tukey post hoc test aswas used to analyze the data. A significant level were considered 0.05.
ResultsThe total number of participants in the study was 135.In the groups of ginger capsules, ginger skin patch, and control. the mean pain intensity before the intervention was 13.08, 14.52, and 13.55, respectively, and after the intervention, it decreased to 7.05, 8.62, and 11.37(P<0.00).
ConclusionGinger in both oral capsules and skin patches is effective in reducing the severity of pain and dysfunction in patients with osteoarthritis of the knee. It seems that only oral capsules reduce joint dryness and the ginger skin patch is ineffective.
Keywords: Knee osteoarthritis, pain, joint dryness, daily functioning, Ginger, skin patch, oral capsule -
زمینه و هدف:
استیوآرتریت زانو یک بیماری ناتوانکننده است. مطالعات محدود صورتگرفته نشان دادهاند پرولوتراپی با هیپرتونیک سالین بهجای دکستروز خصوصا در بیماران دیابتی موثر است و از تاثیرات منفی این بیماری میکاهد.
مواد و روشها:
در این مطالعه 40 بیمار دارای استیوآرتریت همراه با افیوژن مفصل به 2 گروه 20 نفری تقسیم شدند. بدینترتیب که در گروه اول تزریق هایپرتونیک سالین بهصورت درون و دور مفصلی و گروه دوم تزریق بهصورت درونمفصلی بهتنهایی صورت گرفت. در هر گروه 3 جلسه تزریق به فاصله 2 هفته انجام شد. برای هر 2 گروه قبل از شروع درمان و در هفتههای 2 و 4 بعد از انجام آخرین تزریق، پرسشنامه استاندارد VAS، WOMAC و OKS تکمیل شد. جهت مقایسه بیماران آنالیز آماری دادههای بهدستآمده از پرسشنامهها با استفاده از برنامه SPSS نسخه 25 و آزمونهای آماری تی زوجی و تی مستقل انجام شد.
یافتهها:
اگرچه در همه ارزیابیها هر 2 گروه بعد از مداخله نسبت به قبل از انجام مداخله بهبودی نشان دادند، ولی تفاوت معنیداری بین روش پرولوتراپی همزمان درونمفصلی و دور مفصلی در مقایسه با پرولوتراپی درونمفصلی بهتنهایی وجود داشت و روش پرولوتراپی همزمان درون و دور مفصلی کارایی بهتری برای بهبود شاخصهای موردمطالعه در این بیماران نشان داد.
نتیجهگیری :
باتوجهبه نتایج این مطالعه به نظر میرسد انجام همزمان پرولوتراپی بهصورت درون و دور مفصلی نسبت به پرولوتراپی درونمفصلی بهتنهایی در بیماران استیوآرتریت زانو به همراه افیوژن اثر بیشتری در بهبود این بیماران دارد.
کلید واژگان: استئوآرتریت زانو, افیوژن, پرولوتراپی, هیپرتونیک سالین, درون مفصلی, دور مفصلیKnee osteoarthritis is a debilitating disorder. Limited studies have shown that Prolotherapy using saline instead of dextrose is effective, especially in diabetic patients and reduces the negative effects of this disease. In the present study, 40 patients with knee osteoarthritis along with joint effusion were divided into two groups of 20. The first group went under simultaneous intra-articular and peri-articular knee injection of hypertonic saline and the second one had only intra-articular injection. In each group, three sessions of injection were done in two weeks interval. The standard questionnaires of VAS, WOMAC and OKS, were completed for both groups, before intervention and in the 2nd and 4th weeks after the last injection. VAS was used for pain relief; WOMAC to assess pain in various daily activities; and OKS to assess the amount of pain, lameness and the ability to perform various activities. Using SPSS version 25, data was analyzed by independent and paired t- test. Although both groups showed improvement of outcomes after intervention there was a significant difference between simultaneous intra-articular and peri-articular Prolotherapy method compared to intra-articular Prolotherapy alone in favor of the first method.
Keywords: knee osteoarthritis, effusion, prolotherapy, intra-articular, peri-articular -
پیش زمینه و هدف
ناپایداری زانوی بیماران مبتلا به استیوآرتریت، یک مشکل ناتوانکنندهی رایج بوده که ممکن است علل و عوارض متعددی داشته باشد. محققین در این مطالعه به بررسی عملکرد، کیفیت زندگی، فلکشن انقباضی زانو و تعادل در بیماران مبتلا به استیوآرتریت و ارتباط آن با ناپایداری مفصل زانو پرداخته اند.
مواد و روش کار:
در این مطالعه مورد-شاهد، دوسویه کور، 60 زن مبتلا به استیوآرتریت زانو شرکت نمودند و بر اساس نمرات شاخص ناپایداری زانو در دو گروه 30 نفره استیوآرتریت با (میانگین سن: 80/52) و بدون ناپایداری زانو (میانگین سن: 43/54) تخصیص یافتند. متغیر درد با مقیاس آنالوگ بصری، فلکشن انقباضی زانو با گونیامتر یونیورسال، عملکرد با WOMAC و عملکرد فیزیکی بیماران با تستهای بلند شو و برو و بالا و پایین رفتن از پله، کیفیت زندگی با پرسشنامه SF36 و تعادل با آزمون Single leg liftارزیابی شد. داده ها با نرم افزار SPSS نسخه 22و آزمون t-test نمونه مستقل در سطح معناداری 05/0 تجزیهوتحلیل شدند.
یافتهها:
میانگین نمرات فلکشن انقباضی بین دو گروه با و بدون ناپایداری زانو تفاوت معناداری داشت (پای راست 0001/0=P، پای چپ: 001/0=P). همچنین میانگین نمرات شدت درد، WOMAC، عملکرد فیزیکی، کیفیت زندگی و تعادل تک پا بین دو گروه تفاوت معناداری داشت (در همه متغیرها 0001/0=P). در خصوص زمان بالا و پایین رفتن از پله، زمان بالا رفتن بین دو گروه تفاوت معناداری نداشت (057/0=P)، گرچه در مورد زمان پایین آمدن تفاوت بین آنها معنادار بود (0001/0=P).
بحث و نتیجهگیری:
با توجه به یافتههای این مطالعه مشخص شد که بین دو گروه بیمار با و بدون ناپایداری زانو در فاکتورهای درد، عملکرد، فلکشن انقباضی، کیفیت زندگی و تعادل تک پایی تفاوت معناداری وجود داشته که توجه به علل وقوع و اثرات جانبی این مشکل را پرواضح می کند.
کلید واژگان: استئوآرتریت زانو, ناپایداری زانو, درد, کیفیت زندگی, تعادلBackground & AimsKnee instability has become a debilitating problem among patients with knee osteoarthritis which may have many causes and complications. In this study, researchers evaluated the Knee Flexion Contracture (KFC), function, quality of life, and balance and its relationship with knee instability (KI). In this study, the researchers investigated the function, quality of life, Knee Flexion Contracture (KFC), and balance of the patients with knee osteoarthritis and its relationship with knee joint instability.
Materials & MethodsIn this double-blinded case-control study, 60 females with knee osteoarthritis participated and divided into two groups (30 in each) of osteoarthritis (mean age: 52.80) and without knee instability (mean age: 54.43) based on the knee instability index scores.Pain was evaluated with a visual analog scale(VAS), KFC with a universal goniometer, performance with WOMAC, and physical performance of the patients with the time up and go (TUG) and and time of up and down stairs tests, quality of life with the SF36 questionnaire, and balance with the Single Leg Lift test. Data were analyzed by SPSS version 22 software and independent sample t-test at a significance level of 0.05.
ResultsThe mean scores of KFC showed significantly difference between the two groups with and without KI (right foot: P=0.0001, left foot: P=0.001). Also, the mean scores of pain, fall times, WOMAC, physical function, quality of life, and One-legged balance were significantly different between groups (P=0.0001 in all variables). Regarding the time of up and down stairs, there was no significant difference between the two groups (P=0.057), although the difference between them was significant in the descent time (P=0.0001).
ConclusionAccording to the findings of this study, it was found that there was a significant difference between the two groups of osteoarthritis with and without KI in pain, function, KFC, quality of life, and One-legged balance, which paying attention to the causes and side effects of this problem makes it more clear.
Keywords: Knee Osteoarthritis, Knee Instability, Pain, Quality of Life, Balance -
فصلنامه سالمند، پیاپی 66 (تابستان 1401)، صص 154 -169
اهداف :
استیوآرتریت زانو یکی از شایع ترین مشکلات عضلاتی- اسکلتی در سالمندان است. درد، خشکی، حساسیت به لمس، کاهش قدرت عضلانی و دامنه حرکتی مفاصل، اختلال در حس عمقی و تعادل منجر به تضعیف عملکرد جسمانی می شود و فرد را در اجرای فعالیت های عملکردی ناتوان می سازد. بنابراین استفاده از راهکارهایی برای کنترل و کاهش عوارض ناشی از بیماری و بهبود در اجرای فعالیت های عملکردی روزانه آنان ضروری است. این پژوهش با هدف مقایسه تاثیر تمرین درمانی در خشکی و آب درمانی بر فعالیت های عملکردی زنان سالمند مبتلا به استیوآرتریت زانو انجام شد.
مواد و روش ها :
تعداد 54 زن بیمار 60 سال به بالا مبتلا به استیوآرتریت زانو (قد: 5/53±159/96، وزن: 9/50±76/93) به صورت دردسترس انتخاب و به صورت تصادفی جفت شده در دو گروه آب درمانی و تمرین درمانی در خشکی به مدت 8 هفته تمرین کردند. به منظور ارزیابی فعالیت های عملکردی بیماران، از آزمون های برخاستن و رفتن، 30 ثانیه نشست وبرخاست از روی صندلی، 40 متر پیاده روی سریع، بالا رفتن از پله و 6 دقیقه راه رفتن استفاده شد. جهت تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS نسخه 26 و تحلیل واریانس برای اندازه های تکرارشده استفاده شد.
یافته ها :
نتایج نشان داد هر دو روش تمرین درمانی در خشکی و آب درمانی موجب تغییرات درون گروهی در آزمون های عملکردی شده است (0/05≥P)، اما اختلاف بین دو گروه معنادار نیست (0/05≤P) که این نشان دهنده تاثیر یکسان روش های استفاده شده در پژوهش است.
نتیجه گیری:
تمرین درمانی در خشکی به اندازه آب درمانی بر نتایج آزمون های برخاستن و رفتن، 30 ثانیه نشست وبرخاست از روی صندلی، 40 متر پیاده روی سریع، بالا رفتن از پله و 6 دقیقه راه رفتن و درنتیجه بر فعالیت های عملکردی بیماران موثر بوده است. بنابراین می توان هریک از این دو روش را باتوجه به شرایط بیمار تجویز کرد.
کلید واژگان: تمرین درمانی در خشکی, آب درمانی, فعالیت های عملکردی, سالمند, استئوآرتریت زانوObjectives :
Knee osteoarthritis is one of the most common musculoskeletal problems in older adults. Pain, stiffness, tenderness, decreased muscle strength and joint range of motion, impaired proprioception, and balance problems lead to impaired physical function, making the person incapable of performing functional activities. Therefore, it is necessary to use strategies to control and reduce the complications of this disease and improve the daily functional activities of patients. This study aims to compare the effects of land-based exercise and hydrotherapy on functional activities in older women with knee osteoarthritis.
Methods & Materials :
Fifty-four female patients with knee osteoarthritis aged 60-69 years (Mean height:159.96 ±5.53 cm, mean weight:76.93±9.50 kg) were selected using a convenience sampling method and randomly divided into two groups of land-based exercise and hydrotherapy. The interventions were performed for 8 weeks. To evaluate the patients' functional activities, timed up & go test, 30- second chair stand test, 40-meter fast-paced walk test, stair climb test, and 6-minute walk test were used. Repeated measures analysis of variance was used for data analysis in SPSS v. 26.
Results :
Both land-based exercise and hydrotherapy caused significant changes in the scores of functional tests (P≤0.05). The difference between them was not significant (P≥0.05), which indicates their same effects.
Conclusion:
Both land-based exercise and hydrotherapy can improve the performance of older women with knee osteoarthritis in timed get up & go test, 30-second chair stand test, 40-meter fast-paced walk test, stair climb test, and 6-minute walk test. These two methods are recommended based on the conditions of each patient.
Keywords: Hydrotherapy, Land exercise therapy, Knee osteoarthritis, Elderly, Functional activities -
اهداف
استیوآرتریت زانو بیماری رایج، پیشرونده و مزمنی است که تقریبا 13 درصد جمعیت بالای 60 سال را درگیر کرده است. استیوآرتریت با ایجاد بد راستایی در زانو در صفحه فرونتال به دنبال تخریب غضروف مفصلی باعث ناتوانی حرکتی پیشرونده و تغییر در پارامترهای راه رفتن، کاهش عملکرد و کیفیت زندگی بیماران می شود. بریس ها به عنوان یک مداخله مکانیکال، یک درمان موفق برای استیوآرتریت زانو و بد راستایی ناشی از آن هستند. بریس ها با استفاده از مکانیسم سه نقطه فشار باعث ایجاد راستای طبیعی در زانو توسط استرپ های متصل به شل های ران و ساق می شوند که منجر به کاهش بار ایجادشده در قسمت داخلی زانو و اصلاح راستای وارومی می شود. این کار باعث توزیع مناسب نیرو در طی راه رفتن در زانو می شود. اما اعمال نیروی ثابت به صورت سه نقطه فشار بر ساق، ران و مفصل زانوی مبتلا، باعث کاهش زاویه اداکتوری زانو در همه مراحل راه رفتن می شود و این در حالی است که اصلاح زاویه اداکتوری زانو در مبتلایان، فقط در فاصله 30 تا 60 درصد از مرحله استانس راه رفتن که انحراف زانو به اوج می رسد، ضروری به نظر می آید. هدف این مطالعه، طراحی و ساخت مفصل بریس با مکانیسم جدید اصلاح منقطع واروم برای بیماران مبتلا به استیوآرتریت کمپارتمان داخلی زانو و بررسی تاثیر آن بر پارامترهای راه رفتن یک بیمار به عنوان مطالعه اولیه بود.
روش بررسیطراحی مفصل جدید بریس زانو بر اساس تبدیل حرکت اکستنشن زانو در انتهای سویینگ در صفحه ساجیتال به حرکت ابداکشن در صفحه فرونتال با کشش قطعه تبدیل کننده بود. راه رفتن فرد شرکت کننده در دو حالت با و بدون بریس ارزیابی شد. متغیرهای سینماتیک شامل زوایای مفصل زانو در صفحات ساجیتال و فرونتال و متغیرهای فضایی زمانی راه رفتن بیمار اندازه گیری و ثبت شدند.
یافته هانتایج کلی عملکرد مفصل جدید بریس روی زانو نشان داد زاویه فلکشن زانو در فاز سویینگ از44/72 درجه به 46/19 درجه در زمان استفاده از بریس افزایش یافت. همچنین زاویه اداکشن زانو در فاز استانس از 4/25درجه به 2/3 درجه کاهش یافت و سرعت راه رفتن بیمار هنگام پوشیدن بریس از0/88 متر بر ثانیه به 0/93 متر بر ثانیه افزایش پیدا کرد. از سوی دیگر طول گام از1/125 متر به 1/145 متر در زمان استفاده از بریس افزایش یافت و در صد فاز استانس در زمان استفاده از بریس از 63/53 به 62/68 کاهش پیدا کرد.
نتیجه گیریدر این مطالعه تک نمونه ای، بریس زانو با مفصل جدید توانست به اصلاح راستای مفصل زانو درصفحه فرونتال و ساجیتال کمک کند و بر پارامترهای راه رفتن بیمار موثر باشد. به نظر می آید در صورت به دست آوردن همین نتایج در یک مطالعه بالینی با مقیاس بزرگ، این بریس می تواند جانشینی مناسب برای روش های تهاجمی و ارتوزهای نامناسب باشد.
کلید واژگان: استئوآرتریت زانو, بریس زانو, پارامترهای راه رفتن, زاویه اداکشن زانو, زاویه فلکشن زانو, سرعت راه رفتن, تعداد گام در دقیقه, % فاز استانس, طول گام, زمان گام, زمان ایستادن دو پاObjectiveKnee osteoarthritis is a common, progressive, and chronic disease that affects approximately 13% of the population over the age of 60. Osteoarthritis causes progressive disability and changes in gait parameters, decreased function and quality of life of patients by causing malalignment of the knee in the frontal plane following destruction of articular cartilage. Braces as a mechanical intervention are a successful treatment for osteoarthritis knee and its associated malalignment. Using a three-point pressure mechanism, braces create a natural alignment in the knee by straps attached to the thigh and shank shells, which reduce the medial knee load and correct the varus alignment. This distributes the force properly while walking. However, applying a constant force on three pressure points of the leg, thigh and affected knee joint reduces the adduction angle of the knee in all phases of gait cycle , while the correction of the adduction angle of the knee in patients is essential only in phases between 30% to 60% of the stance phase, when the knee deviation reaches its peak. The aim of this study is to design and fabricate a brace joint with a new intermittent correction mechanism for patients with osteoarthritis medial compartment knee and to investigate its effect on a patient's gait parameters.
Materials & MethodsThe new joint design of the knee brace was based on the conversion of the knee extension movement at the end of the swing on the sagittal plane to the abduction movement on the frontal plate by stretching the converter piece. Participant gait was assessed in two ways with and without braces. Kinematic variables including knee joint angles in the sagittal and frontal planes and spatio-temporal variables of patient gait were measured and recorded.
ResultsThe results of the new brace joint function on the knee showed that the angle of flexion of the knee in the swing phase increased from 44.72° to 46.19° when using brace. Also, knee adduction angle in the stance phase decreased from 4.25° to 2.3° and patient's walking speed while wearing the brace increased from 0.88 m/s to 0.93 m/s. On the other hand, step length increased from 1.125 m to 1.451 m when using brace and the percentage of stance phase decreased from 63.53 to 62.68 when using brace.
ConclusionIn this one-sample study, a knee brace with a new joint was able to help correct the direction of knee joint in the frontal and sagittal plane and affect the patient's gait parameters. It seems that if the same results are obtained in a large-scale clinical study, this brace could be a suitable replacement for invasive methods and inappropriate orthoses.
Keywords: Knee osteoarthritis, Knee braces, Gait parameters, Knee adductor angle, Speed, Cadence, Stride Length, Stride Time, Stance phase -
مقدمه
استیوآرتریت زانو یک بیماری مزمن ناتوان کننده است که منجر به تورم، التهاب و درد مفصل زانو می شود. بیشتر زمین خوردن ها حین راه رفتن اتفاق می افتد و به همین دلیل است که تصور می شود بین مشخصه های راه رفتن و خطر زمین خوردن افراد مسن همبستگی وجود دارد. هدف از انجام پژوهش حاضر، تعیین همبستگی بین مشخصه های کینماتیکی و فضایی- زمانی راه رفتن و سابقه زمین خوردن زنان مبتلا به استیوآرتریت زانو بود.
مواد و روش ها60 زن مبتلا به استیوآرتریت یک طرفه زانو، بر اساس معیارهای ورود و به صورت هدفمند انتخاب شدند و پس از تکمیل فرم رضایت نامه کتبی، سابقه زمین خوردن آزمودنی ها ثبت گردید. برای ثبت متغیرهای فضایی- زمانی و کینماتیکی راه رفتن، از سیستم تحلیل حرکت شرکت Motion Analysis استفاده شد. به منظور اندازه گیری همبستگی بین مشخصه های فضایی- زمانی و کینماتیکی راه رفتن با سابقه زمین خوردن، ضریب همبستگی دو رشته ای نقطه ای مورد استفاده قرار گرفت.
یافته هابا توجه به نتایج آزمون همبستگی دو رشته ای نقطه ای، هیچ گونه ارتباطی بین مشخصه های فضایی- زمانی و مشخصه های کینماتیکی مفاصل ران، زانو و مچ پا با سابقه زمین خوردن شرکت کنندگان وجود نداشت.
نتیجه گیریبا توجه به نتایج به دست آمده، این احتمال می رود که افراد مبتلا به استیوآرتریت، فعالیت های روزمره زندگی خود را محدود کنند و همین مساله بر وقوع زمین خوردن آنان تاثیر بگذارد. همچنین، باید توجه داشت که مطالعه حاضر از نوع گذشته نگر بود و با این که سابقه زمین خوردن تنها بر اساس خودگزارش دهی تعیین شد، دقت افراد در به خاطر آوردن و گزارش واقعی دفعات زمین خوردن، می تواند بر نتایج تحقیق اثرگذار باشد.
کلید واژگان: تحلیل فضایی- زمانی, کینماتیک, استئوآرتریت زانو, زنان, زمین خوردنIntroductionKnee osteoarthritis (OA) is a debilitating chronic disease that leads to swelling, inflammation, and pain in the knee joints. Most falls occur while walking, and it is thought that there is a correlation between gait characteristics and the risk of falling in the elderly. The aim of the present study was to determine the correlation between the kinematic and spatiotemporal characteristics of walking and the history of falls in women with knee OA.
Materials and Methods60 women with unilateral OA of the knee were selected based on the research inclusion criteria in a purposeful and available manner and after filling out a written consent form, they were included in the study using a limited randomization method of block randomization type. Then, the falling history of participants was recorded. To record spatiotemporal and kinematic variables of walking, a motion analysis system was used. To measure the correlation between the spatiotemporal parameters of walking (movement and spatiotemporal data) and the history of falling, the biserial correlation coefficient was used.
ResultsAccording to the results of the biserial correlation coefficient test, there was no relationship between spatiotemporal and kinematic factors in all three joints of the hip, knee, and ankle and the subject's history of falling..
ConclusionNo correlation was observed between walking characteristics and a history of falls in patients with knee OA. It is possible that the participants with OA symptoms may be aware of their presence and physical activity, or may limit their daily life activities. It should also be noted that the current study is retrospective and patients may underestimate or overestimate their history of falls accordingly.
Keywords: Spatiotemporal Analysis, Kinematics, Knee Osteoarthritis, Elderly, Falling -
پیش زمینه و هدف
استیوآرتریت زانو شایع ترین نوع آرتریت است که در میان افراد بالای 70 سال، شیوع آن تا 40 درصد افزایش می یابد. استیوآرتریت زانو با مشکلاتی همچون کاهش کیفیت خواب همراه است. یافتن اقدامی موثر، کم عارضه، و مقرون به صرفه جهت ارتقاء کیفیت خواب این بیماران ضروری به نظر می رسد. این پژوهش با هدف تعیین تاثیر برنامه منظم ورزشی در منزل بر بهبود کیفیت خواب سالمندان مبتلا به استیوآرتریت زانو انجام گرفته است.
مواد و روش کاردر این مطالعه ی کارآزمایی بالینی، 72 سالمند مراجعه کننده به درمانگاه ارتوپدی بیمارستان علامه بهلول گنابادی شهر گناباد، بطور در دسترس انتخاب و با روش تصادفی سازی بلوکی به گروه مداخله و کنترل تخصیص داده شدند. گروه مداخله بعد از یک دوره ی آموزش حضوری، در منزل به مدت یک ماه، تحت برنامه ورزشی قرار گرفتند. پرسشنامه ی کیفیت خواب پیتزبورگ توسط هر دو گروه قبل و 4 هفته بعد از مداخله تکمیل گردید. برای تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS ویرایش 18 و روش های آمار توصیفی و تحلیلی استفاده شد.
یافته هاقبل از مداخله همه متغیرهای جمعیت شناختی، در دو گروه آزمون و کنترل تفاوت معناداری از نظر آماری نداشتند. با توجه به اینکه طبق آزمون تی مستقل، میانگین نمره کلی پرسشنامه ی PSQI، در قبل از مداخله در دو گروه مداخله و کنترل اختلاف معنی دار آماری داشت (001/0=P)، برای مقایسه بعد از مداخله نیز با توجه به معنی دار بودن اختلاف (001/0>P) و اندازه اثر 77/1، می توان به تاثیر مورد قبول مداخله استناد کرد و اظهار داشت که مداخله اثر زیادی بر روی تغییرات میانگین این متغیر داشته است. بعد از مداخله میانگین نمره چهار زیرمقیاس کیفیت ذهنی خواب، اختلالات خواب، مصرف داروهای خواب آور و عملکرد نامناسب در طول روز در دو گروه مداخله و کنترل با یکدیگر تفاوت معناداری داشتند که نشاندهنده تاثیر مداخله است (05/0>P).
بحث و نتیجه گیریمطالعه حاضر نشان داد انجام تمرینات ورزشی در منزل سبب بهبود کیفیت خواب سالمندان مبتلا به استیوآرتریت زانو می شود.
کلید واژگان: کیفیت خواب, برنامه ورزشی, استئوآرتریت زانو, سالمندانBackground & AimsKnee osteoarthritis is associated with problems such as poor sleep quality. Finding effective, low-complication, and cost-effective measures to improve the sleep quality of these patients seems necessary. The aim of this study was to determine a regular exercise program at home to improve the sleep quality of the elderly with osteoarthritis of the knee.
Materials & MethodsIn this clinical trial study, 72 elderly patients referred to the orthopedic clinic of Allameh Bohlool Gonabadi Hospital in Gonabad were selected by convenience sampling and assigned into the intervention and control groups by block randomization method. The intervention group underwent an exercise program at home for one month after a face-to-face training course. The Pittsburgh Sleep Quality Index was completed by both groups before and 4 weeks after the intervention. In order to observe the ethical points for the control group, at the end of the study, the necessary trainings were given along with the pamphlet. Data were analyzed using SPSS software version 18 and descriptive and analytical statistical methods.
ResultsBefore the intervention, all demographic variables were not statistically significant in the experimental and control groups. After the intervention, there was a significant difference between the two groups (total sleep quality score and other sleep quality subscales), except for two subscales of mental sleep quality and sleep disturbances (p <0.05).
ConclusionThe present study showed that doing exercise at home improves the sleep quality of the elderly with osteoarthritis of the knee.
Keywords: Sleep quality, Exercise program, Knee osteoarthritis, Elderly -
مقدمه
استیوآرتریت زانو شایعترین بیماری مفاصل سینوویال در انسان است که به درد مزمن، ضعف عضلانی، ناتوانی های شدید عملکردی و کاهش فعالیت های اجتماعی وکیفیت زندگی مبتلایان می انجامد. برای درمان آن روش های متعددی بیان شده است .طب سوزنی یکی از آنها می باشد. تحریک نقاط طب سوزنی با روش های گوناگون انجام میشودو از شایع ترین آنها استفاده از سوزن می باشد .براساس مطالعات موجود اثربخشی سوزن طلا در درمان اوستیوارتریت زانو مورد بررسی قرار نگرفته است . در این پژوهش اثر طب سوزنی با سوزن های طلا ، استیل و پلاسبو در بهبود درد در بیماران مبتلا به استیوآرتریت زانو مقایسه شده است.
روش اجرامواد و روش ها. در یک کارآزمایی تصادفی کنترل شده ، 45 بیمار با استیوآرتریت درجه دو یا سه زانو مطابق معیارهای کلگرن لارنس وارد مطالعه شدند. نمره شدت در ابتدا مورد ارزیابی قرار گرفت. بیماران به طور تصادفی در سه گروه طب سوزنی با سوزن طلا ، فولاد یا دارونما به مدت 10 جلسه در مدت 4 هفته تقسیم شدند. شرکت کنندگان به مدت 12 هفته پس از پایان جلسات درمانی پیگیری شدند. مطالعه به تایید کمیته اخلاق معاونت پژوهشی دانشگاه علوم پزشکی ایران باکد.1398.193 IR.IUMS.FMD.REC رسیده و با کد IRCT20140907019073N3 در سامانه کارآزماییهای بالینی ثبت شده است.
یافته هادر مقایسه بین سه گروه به طور معنی داری نتایج اسکور درد در دو گروه طب سوزنی طلا و طب سوزنی با سوزن استیل نسبت به گروه سوزن نما کمتر بوده است . ولی بین دو گروه سوزن طلا و سوزن استیل تفاوت معنادار نبوده است. این اختلاف بین گروه ها در ارزیابی 4 و 12 هفته پس از پایان دوره درمان نیز همچنان باقی بود.
نتیجه گیریطب سوزنی روش درمانی ایمن و موثر در کاهش درد در بیماران مبتلا به اوستیوارتریت زانو بوده ولی تفاوتی بین دو نوع سوزن استیل و طلا وجود ندارد.
کلید واژگان: استئوآرتریت زانو, طب سوزنی, سوزن طلا, دردBackgroundKnee osteoarthritis (OA) is a serious health issue and economic burden worldwide. Several treatment modalities have been proposed, each with its own limitations. Systematic reviews advocate the use of acupuncture for knee OA. Regarding the anti-inflammatory effects of gold, it was assumed that acupuncture with gold needles may have added value compared with the conventional stainless steel needles.
MethodsIn a randomized controlled trial, 45 patients with knee OA grade two or three according to the Kellgren Lawrence criteria were enrolled. Pain severity score was evaluated at baseline. Patients were randomly allocated into three groups of acupuncture with gold, steel, or placebo needles for ten sessions over a period of 4 weeks. Participants were followed for 12 weeks after the end of treatment sessions.
Results. The pain score was lower in the acupuncture groups than in the placebo group, but the difference between gold and steel acupuncture groups was not statistically significant.ConclusionsAcupuncture with conventional needling is an effective and well-tolerated method for the management of knee OA.
Keywords: Knee Osteoarthritis, Acupuncture, Pain, gold
- نتایج بر اساس تاریخ انتشار مرتب شدهاند.
- کلیدواژه مورد نظر شما تنها در فیلد کلیدواژگان مقالات جستجو شدهاست. به منظور حذف نتایج غیر مرتبط، جستجو تنها در مقالات مجلاتی انجام شده که با مجله ماخذ هم موضوع هستند.
- در صورتی که میخواهید جستجو را در همه موضوعات و با شرایط دیگر تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مجلات مراجعه کنید.