آینده پژوهی در آموزش عالی: بررسی نقش دانشگاه و دانشگاهیان (با تاکید بر نقش نوآوری)

جهانی که ما هم اکنون در آن زندگی می کنیم مملو از تعارض های اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و... است و به منظور کاهش و یا رفع این تعارضات که از وظایف و رسالت های دانشگاه ها محسوب می شوند، باید به آینده پژوهی، آینده اندیشی و آینده نگاری دست بزنند و با قابلیت انعطاف پذیری خود و سازگاری فعال در اندیشه ای که دارند به تعریف مجدد جایگاه و سهم خود در آینده این جهان اقدام کنند. هدف مقاله حاضر آینده پژوهی، (مدیریت نوآوری و یا احتمالا عدم مدیریت) در آموزش عالی از طریق برجسته سازی مثال ها و نمونه هایی از عملکرد بخش صنعت و حامیان بخش خصوصی است. در سالهای اخیر، پیشنهاد بخش صنعت و بخش خصوصی این بوده است که اگر دانشگاه مایل است تا بعد از سال 1404 همچنان بعنوان یک نهاد پابرجا باقی بماند باید خود را وارد برنامه ریزی و مدیریت نوآوری کنند. با تمرکز مجدد بر تسهیل نوآوری اجتماعی، نهاد دانشگاه می تواند ابزار جدیدی برای ارائه ارزش افزوده به جامعه داشته باشد تا بتواند از این طریق بقای خود را تا بعد از سال 1404 تضمین نماید. این مقاله، پنج سناریو را درمورد آینده آموزش عالی ارائه می کند(1. دانشگاه ها، برگزارکننده و مدافع دوره های گسترده آنلاین (MOOC) خواهند بود، 2. هدایت تولید دانش، 3. تولید دانش پاسخگو، 4. شرکای همکاری برای پایداری محلی، 5. تکنیک های نوآوری در استخدام مراکز دیگر). و از نوع پژوهش های کیفی می باشد. برای جمع آوری یافته ها از روش های مصاحبه و تحلیل اسناد استفاده شده است. برای تجزیه و تحلیل یافته ها نیز روش تحلیل محتوا به کار رفته است. نتایج تحقیق نشان می دهند که سه عامل: 1- دیجیتالیزاسیون و فناوری اطلاعات و رایانه، 2- بین المللی شدن و 3- تاثیر روندهای جمعیتی. می توانند بیشترین تغییرات را تا سال 1404 برای دانشگاه ها به وجود آورند.