ارزیابی میزان بقای سلول های بنیادی مزانشیمی پس از مجاورت با سکرتوم حاصل از سلول های بنیادی مزانشیمی دست ورزی شده با ژن های Nrf2 و HIF-1α

سلول های بنیادی مزانشیمی، یک منبع سلولی ایده آل برای پیوند می باشند. اما استرس های مختلف در طول تکثیر آزمایشگاهی منجر به کاهش بقای سلولی آن ها پس از پیوند می شود. بنابراین به کارگیری راه کارهای عملی جهت افزایش میزان بقای آن ها در ریز محیط سرشار از استرس بسیار ضروری است. هدف این مطالعه، بررسی اثر سکرتوم ترشحی سلول های بنیادی مزانشیمی دست ورزی شده با دو ژن Nrf2 و HIF-1&alpha بر بقای این سلول ها، تحت استرس های سلولی مختلف بود.
در یک مطالعه تجربی، پلاسمیدهای نوترکیب pcDNA3.1-HIF-1&alpha و pcDNA3.1-Nrf2 به طور جداگانه و هم زمان به درون سلول های بنیادی مزانشیمی بند ناف ترانسفکت شدند. 72 ساعت بعد، بیان HIF-1&alpha و Nrf2 در سلول های دست ورزی شده به روش RT-PCR بررسی شد. گروه های سلولی مختلف با استرس اکسیداتیو، فقر سرمی و کمبود اکسیژن مواجه شدند. سکرتوم سلول های ترانسفکت شده جمع آوری و تغلیظ شده و با سلول های بنیادی مزانشیمی بند ناف مجاور شد. بقای سلول ها پس از اعمال شرایط استرس مشابه با روش WST-1 بررسی شد.
سلول های هم زمان ترانسفکت شده، ژن های HIF-1&alpha و Nrf2 را بیان کردند. این سلول ها میزان بقای (5/5% ± 5/84%) بیشتری را در مقایسه با گروه کنترل(4% ± 3/55%) نشان دادند. هم چنین بقای سلول های کشت داده شده با سکرتوم پس از مواجهه با استرس های مختلف، 6% ± 3/81% و بقای گروه کنترل 3/4% ± 9/57% بود.
سکرتوم سلول های دست ورزی شده، سلول های بنیادی مزانشیمی را در برابر استرس اکسیداتیو، فقر سرمی و کمبود اکسیژن محافظت می کند.