روش تجربی جهت رسیدن به یک دانه بندی مناسب برای بتن خود متراکم با استفاده از پارامترهای طبقه بندی خاک

امروزه از بتن خود متراکم به دلیل دارا بودن خواص تازه و سخت شده مناسب، به صورت انبوه در پروژه های عمرانی استفاده می شود. این خصوصیات به پارامترهای متعددی از قبیل ترکیب و میزان خمیر سیمانی، میزان حجم سنگ دانه، دانه بندی سنگ دانه و عوامل دیگر وابسته است. در این بین سنگ دانه ها به عنوان مصالحی ارزان می توانند در تامین خواص مورد نیاز بتن خودمتراکم تاثیر قابل توجهی داشته باشند. از آنجا که افزایش مقدار مصالح سنگی در بتن سبب کاهش میزان خمیر سیمان مصرفی جهت پرکردن فضای خالی سنگ دانه ها می شود، لذا در این مقاله هدف، دست یابی به دانه بندی مناسب با کمترین فضای خالی با استفاده از ارزیابی فاکتور تراکم و تاثیر آن روی خواص بتن خود متراکم و همچنین با استفاده از روابط کاربردی ضریب یک نواختی و ضریب انحناء در مکانیک خاک، است. نتایج نشان می دهد که رابطه منطقی ای بین ضریب انحناء، ضریب یک نواختی و میزان فضای خالی در مصالح سنگی وجود دارد. در ادامه به بررسی اثر فاکتور تراکم بر خصوصیات تازه و سخت شده بتن خود متراکم پرداخته می شود.