تاثیر آلوئه ورا بر نفروتوکسیسیتی کلیوی ناشی از جنتامایسین

گیاه آلوئه ورا، یکی از گیاهان شناخته شده ای است که ژل آن کاربرد وسیعی در طب سنتی دارد. هدف از انجام این مطالعه، بررسی میزان فعالیت آنتی اکسیدانی و اندازه گیری ترکیبات فلاونوئیدی و فنولی عصاره ی آلوئه ورا و تاثیر درمانی آن بر اثرات نفروتوکسیک ناشی از مصرف جنتامایسین بود.
این مطالعه، بر روی 60 سر رت نر نژاد ویستار انجام شد که به طور تصادفی به 6 گروه 10 تایی تقسیم شدند. موش های گروه 1 (گروه شاهد) آب مقطر، گروه 2 روزانه 300 میلی گرم/کیلوگرم عصاره ی آلوئه ورا به مدت 3 روز به صورت خوراکی و سپس، 80 میلی گرم/کیلوگرم جنتامایسین به مدت 7 روز به صورت تزریق وریدی، گروه 3 روزانه همان میزان عصاره ی آلوئه ورای خوراکی به مدت 10 روز، گروه 4 روزانه همان میزان جنتامایسین وریدی به مدت 7 روز، گروه 5 روزانه همان میزان جنتامایسین وریدی به مدت 7 روز و سپس محلول سالین، به مدت 10 روز و گروه 6 روزانه همان میزان جنتامایسین وریدی به مدت 7 روز و سپس همان میزان عصاره ی آلوئه ورای خوراکی به مدت 10 روز دریافت کردند. در پایان، تمامی حیوانات با رعایت اصول اخلاقی کشته شدند.
میزان فلاونوئید و ترکیبات فنولیک در عصاره ی آلوئه ورا به ترتیب برابر با 8/3 ± 0/43 میلی گرم/گرم معادل Rutin و 8/3 ± 1/80 میلی گرم/گرم معادل اسید گالیک و فعالیت آنتی اکسیدانی عصاره، 38 درصد بود. شدت نفروتوکسیسیتی در گروه 2، تفاوت معنی داری در مقایسه با گروه شاهد و گروه 3 نداشت. همچنین، شدت نفروتوکسیسیتی در گروه های 4، 5 و 6 به طور معنی داری بیشتر از گروه شاهد و گروه های 2 و 3 بود.
آلوئه ورا با وجود ترکیبات فنولی و آنتی اکسیدانی، نتوانست سبب پیش گیری یا کاهش تخریب توبول های کلیوی در اثر مصرف جنتامایسین شود.