تحلیل استنادی مقالات فصلنامه ی علمی - پژوهشی نقد ادبی (شماره های 1-28)

پژوهش حاضر با هدف بررسی و تحلیل استنادی مقالات فصلنامه ی علمی – پژوهشی نقد ادبی صورت گرفته است. این پژوهش به صورت پیمایشی و با استفاده از روش تحلیل استنادی انجام گرفته است. جامعه مورد مطالعه را مقاله های شماره های 1 تا 28 این مجله تشکیل می دهد که طی سال های 1387 تا 1393 منتشر شده اند. هم تالیفی پدیدآورندگان مقاله ها، تمایل بیش تر پژوهشگران را به تالیفات انفرادی نشان می دهد. دانشگاه فردوسی مشهد، پرتولیدترین موسسه شناخته شد. هم چنین بیش ترین هم تالیفی در میان موسسات به وسیله دانشگاه تربیت مدرس انجام شده است. میانگین استناد برای هر مقاله 1/21 به دست آمد. بیش ترین استناد به کتاب ها (24/76 درصد) و سپس به مجلات (16/21 درصد) می باشد. از نظر زبان، منابع فارسی (05/69 درصد) بیش ترین استنادها را داراست. محمدرضا شفیعی کدکنی، سیروس شمیسا و تزوتان تودوروف پراستنادترین نویسندگان شناخته شدند. محمد نبوی پراستنادترین مترجم در این حوزه می باشد. «ساختار و تاویل متن» پراستنادترین کتاب، «فصلنامه نقد ادبی» و «New literary History» پراستنادترین مجله می باشند.