بررسی شدت رسوب دهی، شناسایی و تعیین زون های نیازمند به حفاظت و احیا در منطقه حفاظت شده گنو

عدم حفاظت کافی از منطقه حفاظت شده گنو، باعث شده تا بخشهای زیادی از این منطقه تخریب گردد. این در حالی است که منطقه گنو دارای گونه های گیاهی و جانوری نادر و منحصر به فردی است. این مطالعه با هدف پهنه بندی مناطق مناسب برای حفاظت خاک، بازسازی و احیای خاک و استفاده های ویژه با توجه به توانمندی های مناطق خشک انجام گرفت. برای پهنه بندی منطقه مورد مطالعه از لایه های اطلاعاتی شیب، جهت، ارتفاع، پوشش گیاهی، خاک و مناطق روستایی استفاده شد. پس از تهیه نقشه واحدهای شکل زمین، به روش مدل اکولوژیک مخدوم، زون بندی نهایی در منطقه انجام شد. سپس مناطق مناسب حفاظت و احیا و گردشگری تعیین و طبقه بندی شد. همچنین در هر تیپ گیاهی، عوامل فرسایش به روش MPESIAC امتیازدهی و پس از جمع بندی امتیازات با استفاده از جدول طبقه بندی کلاس رسوب دهی، شدت رسوب دهی تعیین گردید. نتایج نشان داد از کل منطقه مورد مطالعه 12457 هکتار (28) در زون حفاظت، 203 هکتار (45/0 درصد) در زون بازسازی و احیاء و 95 هکتار (21/0 درصد) از کل منطقه در زون استفاده های ویژه قرار می گیرد. بررسی شدت رسوب دهی نشان داد تیپ گیاهی Ziziphus spina-christi (L.) Desf. در ارتفاعات پایین منطقه با جمع امتیازات 87، دارای کلاس رسوب دهی 4 یا فرسایش زیاد است و موثرترین عامل رسوب دهی در این منطقه فرسایش رودخانه ای و شیب است. نتایج این مطالعه نشان داد خاک در بیش از یک پنجم منطقه به شدت تخریب شده است.