طب عامیانه در ایران عصر ناصری
نویسنده:
چکیده:
یکی از موضوعات مهم در تاریخ اجتماعی ایران عصر ناصری، که تابه حال چندان مورد توجه قرار نگرفته است، نقش و جایگاه طب عامیانه در نظام درمانی می باشد. نظام طب و درمان در این دوره به نوعی آمیخته با تقدیرگرایی و در شرایط فقدان و کمبود هر نوع خدمات طبی دولتی و نیز کم توجهی خود مردم نسبت به امور بهداشتی بود. در چنین شرایطی، باورهای عامیانه در ارائه نوع خدمت درمانگران مختلف در شاکله سه گروه عمده حکیمان و دلاکان، گروه های مرتبط با اوراد و ادعیه خوانان و نیز زنان و پیرزنان، تاثیرگذار بود. منابع اطلاعاتی این درمانگران، اغلب برگرفته از دانش پیشینیان در قالب طب سنتی و طب عامیانه ی مرسوم بود که مورد اخیر در ارائه راه های شناخت بیماری و شیوه های درمانی، نقشی مهم بر عهده داشت. طب دوره ناصری به جهتی دیگر نیز مطمح نظر می باشد و آن ورود طب نوین فرنگی با راه کارهای جدید درمانی بود که این موضوع مخالفت هایی را به دنبال داشت. تدریس طب جدید در دارالفنون نقطه عطفی در تاریخ طب ایران بود، اما این امر از سطح گرایش مردم نسبت به طب عامیانه نکاست؛ بلکه در پایان این دوره، پزشکی نوین هم ردیف با طب عامیانه در کنار هم به کار گرفته می شدند. این مقاله به روش توصیفی- تحلیلی، به بررسی علل تاثیرگذار در گرایش مردم به طب عامیانه و تداوم آن در دوره ناصری علیرغم ورود طب نوین فرنگی خواهد پرداخت.
کلیدواژگان:
دوره ناصری ، طب عامیانه ، فرهنگ سلامت ، شیوه های درمانی ، درمانگران ، جادو
زبان:
فارسی
صفحات:
171 تا 201
لینک کوتاه:
https://www.magiran.com/p1523334
مقالات دیگری از این نویسنده (گان)
-
جایگاه روش درمانی فصد در فرهنگ سلامت ایران عصر صفوی
*، فاطمه سالمی قریچه
نشریه مطالعات تاریخ فرهنگ ایران، بهار و تابستان 1403 -
تدبیر حفظ الصحه بدن در ایران عصر صفوی
محمدعلی پرغو، *
مجله تاریخ و تمدن اسلامی، زمستان 1402 -
زندیقگری و زندیق ستیزی در عصر عباسی بر اساس نظریه فبور
شهناز یزدان پناه، *، نعمت الله احمدی نسب
مجله پژوهش های اعتقادی کلامی، پاییز 1402 -
حوزه دریای مدیترانه و آینده پژوهی مناسبات ترکیه و اسرائیل
علیرضا حسینی یزدی*،
نشریه غرب آسیا، تابستان 1402