اثر پیشگیرانه و کمک درمانی تمرینات استقامتی بر سطوح اینترلوکین-6 بافتی و حجم تومور موش های مبتلا به سرطان پستان

ورزش اثر پیشگیری بر سرطان پستان (رایج ترین سرطان در میان زنان) دارد. هدف پژوهش حاضر بررسی اثرات پیشگیرانه و کمک درمانی یک دوره تمرین استقامتی بر سطوح IL-6 بافتی و حجم تومور موش های ماده مبتلا به سرطان پستان می باشد.
چهل موش بالب سی ماده در چهار گروه ورزش-تومور-ورزش (ETE)، ورزش-تومور-استراحت (ETR)، استراحت-تومور-ورزش (RTE) و استراحت-تومور-استراحت (RTR) قرار گرفتند. پس از آشناسازی با محیط، دو گروه از موش ها به مدت 8 هفته با شدت 55-85 درصد VO2maxو به مدت 25-35 دقیقه به تمرین استقامتی تداومی پرداختند. سپس سلول های سرطانی به موش های 4 گروه تزریق شد. پس از سرطانی شدن، یک گروه از موش های تمرین کرده و یک گروه از موش های تمرین نکرده به مدت 6 هفته با شدت 55-70 درصد VO2max تمرین استقامتی را ادامه دادند. حجم تومور به صورت هفتگی با کولیس دیجیتال اندازه گیری شد. در پایان، موش ها قربانی شدند و بافت برداشته شد و پس از هموژن کردن بافت، سطوح IL-6 با روش الایزا اندازه گیری شد.
سطوح IL-6 بافتی در دو گروهی که پس از سرطانی شدن تمرین استقامتی انجام دادند (ETE و RTE)، به طور معناداری پایین-تر(0001/0=P) از دو گروهی بود که تمرین را ادامه ندادند (RTR و ETR). این نتایج با میزان رشد تومور هم خوانی داشت (0001/0=P).
التهاب زمینه رشد و متاستاز سلول های سرطانی را فراهم می آورد و کاهش حجم تومور در گروه های تمرین به افت عوامل التهابی IL-6 قابل استناد می باشد. در مجموع تمرین استقامتی به عنوان روش غیر دارویی موثر می تواند نقش پیشگیرانه و کمک درمانی در مورد سرطان پستان داشته باشد.