حق تشکیل خانواده و دسترسی به فناوری های کمک باروری در پرتو موازین بین المللی حقوق بشر

حق تشکیل خانواده یکی از حقوق اساسی فرد است که در اسناد بین المللی حقوق بشر اعم از جهانی و منطقه ای به آن اشاره شده است و دولت ها تکالیف سلبی و ایجابی نسبت به افراد برای اعمال این حق دارند. شیوه های جدید کمک باروری و باروری بدون رابطه جنسی نیز یکی از طرق کمک به اعمال این حق می باشد به ویژه برای زوجینی که امکان باروری به نحو طبیعی را ندارند. این مقاله با روش توصیفی تحلیلی و با استفاده از ابزار کتابخانه ای به بررسی محدودیت ها و ممنوعیت های اعمال شده برای دسترسی به این فناوری ها بر اساس اصول حقوق بشری از جمله اصل آزادی، اصل برابری و ممنوعیت تبعیض و اصل مصالح عالیه کودک پرداخته و ایجاد تعادل بین حقوق متقاضیان و حقوق کودک آینده با محوریت اصل مصالح عالیه کودک و تلاش برای دورنشدن از هدف اصلی استفاده از کاربرد این روش ها در انسان با رویکرد جلوگیری از انسانیت زدایی از این فناوری ها را ضروری می داند و به این منظور تصویب قوانین و مقررات و به علاوه ارائه خدمات مشاوره ای تخصصی و بنا بر مورد به افراد متقاضی و کمک به تصمیم گیری آنان با تبیین تمام دغدغه های موجود به لحاظ حقوق کودک آنان در آینده و ایجاد تعادل بین حقوق آنان و کودک آینده را پیشنهاد می دهد.