بررسی اثر ضد باکتریایی مشتقات جدید تیازول، ایمیدازول و تتراهیدروپریدین بر علیه پرتئوس ولگاریس در شرایط Invitro

پروتئوس ولگاریس از باکتری های بیماری زای بیمارستانی محسوب می شود که در سال های اخیر شیوع مقاومت آنتی بیوتیکی در این باکتری موجب تمایل محققین به بررسی ترکیبات ضد باکتریایی جدید روی آن شده است. مشتقات تیازول، ایمیدازول و تتراهیدروپیریدین ترکیبات ضد باکتریایی جدیدی هستند که اثر مهاری آنها بر بسیاری از باکتری های بیماری زا اثبات شده است. در این تحقیق، اثر ضد باکتریایی 15 مشتق جدید تیازول، ایمیدازول و تتراهیدروپیریدین بر روی پرتئوس ولگاریس بررسی می شود.
در این مطالعه، محلولی از کلیه مشتقات سنتز شده در حلال DMSO تهیه شد، سپس اثر ضد باکتریایی مشتقات توسط روش های انتشار در دیسک و میکرو رقیق سازی بررسی گردید که به ترتیب در اندازه گیری قطر هاله مهار رشد و تعیین حداقل غلظت بازدارندگی رشد (MIC) استفاده گردیدند.
نتایج نشان داد که مشتقات ایمیدازول و تتراهیدروپیریدین a-g9 و مشتقات تیازول a-c6، a10 و c10 فاقد اثر مهاری بر پرتئوس ولگاریس بودند، فقط اثر مهاری سه مشتق تیازول c6، 9 و b10 به ترتیب با قطر هاله مهار رشد 2/0±1/22، 1/0±2/10 و 1/0±3/4 میلی متر و MIC 128، 512 و 1024 میکروگرم بر میلی لیتر مشاهده گردید.
اثر ضد باکتریایی برخی از مشتقات جدید تیازول (d6، 9 و b10) بر روی سویه استاندارد پرتئوس ولگاریس در این مطالعه اثبات شد و بررسی اثرات این ترکیبات بر روی سویه های مقاوم دارویی پرتئوس ولگاریس در تحقیقات بعدی جهت کاربردی کردن آن ضروری است.